کلیم » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون لاله خودیم آتش خرمن خویش</p></div>
<div class="m2"><p>ما خود شده ایم خار پیراهن خویش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما را بدو جرعه ساقی از خود برهان</p></div>
<div class="m2"><p>تا چند بسر بریم با دشمن خویش</p></div></div>

شمارهٔ ۷۹

چون لاله خودیم آتش خرمن خویش
ما خود شده ایم خار پیراهن خویش
ما را بدو جرعه ساقی از خود برهان
تا چند بسر بریم با دشمن خویش

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به وضعیت خود و درد و رنجی که از درون تجربه می‌کند، اشاره می‌کند. او می‌گوید که همانند لاله، آتش و درد خود را داریم و دچار مشکلاتی هستیم که خودمان ایجاد کرده‌ایم. شاعر از ساقی می‌خواهد که با یک جرعه، او را از این شرایط سخت رهایی دهد و به این فکر می‌کند که چرا باید با دشمنان خود دست و پنجه نرم کند. در واقع، او به دنبال آرامش و نجات از درگیری‌های درونی خود است.

شمارهٔ ۷۷

شمارهٔ ۷۸

هوش مصنوعی: ما همچون لاله‌ای هستیم که آتش زندگی‌اش را به جان می‌خرد و این آتش، از حوادث و مشکلات خودمان نشأت می‌گیرد. ما خود تبدیل به خارهایی شده‌ایم که به ما آسیب می‌زنند و در حقیقت، مشکلاتمان خودساخته‌اند.

چون لاله خودیم آتش خرمن خویش

ما خود شده ایم خار پیراهن خویش

هوش مصنوعی: ما را از بند خودت رهایی بخش تا دیگر نتوانیم با دشمنان خود ادامه زندگی دهیم.

ما را بدو جرعه ساقی از خود برهان

تا چند بسر بریم با دشمن خویش

شمارهٔ ۷۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده