کلیم » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افسوس که جمعیت از احوالم رفت</p></div>
<div class="m2"><p>شیرازه اوراق مه و سالم رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من بلبل بینوایم از بی برگی</p></div>
<div class="m2"><p>هم گلشن رفت و هم پر و بالم رفت</p></div></div>

دیوان ابوطالب کلیم کاشانی به تصحیح پرتو بیضایی - تصویر ۴۳۰

شمارهٔ ۴۶

افسوس که جمعیت از احوالم رفت
شیرازه اوراق مه و سالم رفت
من بلبل بینوایم از بی برگی
هم گلشن رفت و هم پر و بالم رفت

هوش مصنوعی: شاعر در این غزل از احساسات عمیق و ناامیدی خود سخن می‌گوید. او افسوس می‌خورد که دیگر کسی از حال او خبر ندارد و زیبایی‌های زندگی‌اش از بین رفته است. او خود را همچون بلبل بی‌پر و بالی توصیف می‌کند که هم باغ و گلش و هم قدرت پروازش را از دست داده است.

شمارهٔ ۴۴ - برای چراغانی شهر نورسپور

شمارهٔ ۴۵

هوش مصنوعی: متأسفانه، همه کس و کارم از دست رفت و حال و روزم به هم ریخت و هیچ چیزی از زیبایی و شادابی من باقی نماند.

افسوس که جمعیت از احوالم رفت

شیرازه اوراق مه و سالم رفت

هوش مصنوعی: من یک بلبل بیچاره هستم که به دلیل نبود گل‌ها از باغ دور شدم و پر و بال من نیز از بین رفته است.

من بلبل بینوایم از بی برگی

هم گلشن رفت و هم پر و بالم رفت

شمارهٔ ۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده