کلیم » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شیرینم و مغز سخنانم تلخ است</p></div>
<div class="m2"><p>عیش همه عالم از زبانم تلخ است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>منهم از خویش در عذابم که مدام</p></div>
<div class="m2"><p>از گفتن حرف حق دهانم تلخ است</p></div></div>

شمارهٔ ۴

شیرینم و مغز سخنانم تلخ است
عیش همه عالم از زبانم تلخ است
منهم از خویش در عذابم که مدام
از گفتن حرف حق دهانم تلخ است

هوش مصنوعی: این اشعار بیانگر تناقض میان ظاهر و باطن شاعر است. او خود را شیرین و خوشایند می‌داند، اما سخنانش تلخ و سخت به نظر می‌رسند. همچنین، او از عذابی که به خاطر گفتن حقیقت متحمل می‌شود رنج می‌برد و این باعث تلخی کلامش می‌شود. در کل، شاعر احساس می‌کند که حقایق تلخ زندگی‌اش باعث آزار او و دیگران می‌شود.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: من انسان شیرینی هستم، اما در عمق سخنانم تلخی وجود دارد. خوشی و لذت همه جهان از حرف‌های من تلخ و ناگوار است.

شیرینم و مغز سخنانم تلخ است

عیش همه عالم از زبانم تلخ است

هوش مصنوعی: من از خودم عذاب می‌کشم، چون همیشه به خاطر بیان حقیقت، زبانم تلخ و ناگواری دارد.

منهم از خویش در عذابم که مدام

از گفتن حرف حق دهانم تلخ است

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده