هوش مصنوعی: وقتی که راز کلام را دریابم، در وصف کاخ و مقام سخن خواهیم گفت.

هوش مصنوعی: من زبانی از اراده و عزم بلند می‌گیرم تا بتوانم درباره‌ی ارزش و مقام او به سخن بپردازم.

هوش مصنوعی: سر و پایه‌ی او آن چنان بلند و محکم است که وقتی صبح فرا می‌رسد، عرش نیز با او آشنا می‌شود.

هوش مصنوعی: تمام وجود او مانند درخت طوبی است و باعث آرامش می‌شود، همان‌طور که پیچش‌های موی سیاهش سایه‌ای دلربا به دنبال دارد.

هوش مصنوعی: حبابی که در برابر جاهی بزرگ قرار دارد، شرمنده است؛ زیرا نمی‌تواند به اندازه‌ی آن آب و رنگی که در آنجا وجود دارد، دوام بیاورد.

هوش مصنوعی: هرچند که دنیا به زیبایی و تجملات بیفزاید، اما همیشه حضور و اولویت شاه در میان همه چیز مشهود است.

هوش مصنوعی: ای پادشاهی که عدالت را می‌طلبی، ای سرور جهانیان و پناه سلطنت‌ها، ای پادشاه این جهان.

هوش مصنوعی: آیا کسی که در بامداد به درگاه او می‌رسد، در انتظار پوشش و زیبایی خاصی است؟ چرا که شب، خورشید را به سر نداشت و در تاریکی بود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که در سایه‌ی تابش کم‌پیر شده‌ی شمع، تب و حرارت در دل دیگران کمتر می‌شود. به همین ترتیب، دستاورد و نعمت‌های کشور شام نیز چنان که باید، در کنار مشکلات و نارسایی‌ها، نیازمند توجه و مراقبت بیشتری است.

هوش مصنوعی: می‌توانم به راحتی با دو صد نفر مبارزه کنم، اما هیچ‌کس نمی‌تواند دل من را بشکند.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که در دریاچه‌ای خاص، تفاوتی بین شاه و گدا نیست و این موضوع ننگینی ندارد. در واقع، در آن مکان، جلوه و عظمت خاصی وجود دارد که حتی بزرگ‌ترین موجودات دریایی نیز در آن قابل مشاهده‌اند. این بیانگر برابری و عدم وجود مرزهای اجتماعی در شرایطی خاص است.

هوش مصنوعی: زمان حال، زمانی شاداب و خوشبوست که در من همانند شکوفه‌ای در حال ریزش است.

هوش مصنوعی: ای کاش از رحمت و نعمت پروردگار، حیات و زندگی خضر (نماد عمر طولانی و پربرکت) در این بهار زیبا وجود داشته باشد.