هوش مصنوعی: من انسانی هستم که در بلندای آرزوهایم، تنها از خداوند کمک می‌طلبم و هیچ‌کس دیگری را به یاری نمی‌طلبم.

هوش مصنوعی: فیض الهی را با دلی شاد بپذیرم، زیرا در دسترس است، و به گدایی و درخواست از دیگران نیازی ندارم.

هوش مصنوعی: من در دنیای پر از گفتگو و کلمات مانند شکارگاهی هستم که با نگاهی عمیق، به دنبال شکار معانی و احساسات می‌گردم و هیچ کس را به چنگال دوستی و آشنایی نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: از نعمت‌های دریا بهره‌مند می‌شوم و همچون حباب، خود را از ارزش اندک مایعات رها می‌کنم. چرا نباید من هم از این بی‌فایده بودن خود دور شوم؟

هوش مصنوعی: من به زیبایی باغ هنر و سخن علاقه‌مندم و همچون غنچه، نمی‌خواهم چشم‌های تماشا و تفکر را باز کنم.

هوش مصنوعی: اگر از عمق دریا گوهر با ارزشی بیرون بیاید، حتی اگر فرض کنی که من کور هستم، هرگز بر روی آن گرد و غبار نمی‌افشانم.

هوش مصنوعی: اگر از روح من معانی عمیق جدا شود، خوشبختی‌ام را با نعمت‌های خاص عیسی محدود نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم زیبایی طبیعت را به دو بخش تقسیم کنم، حتی اگر معنایش در دسترس باشد و در جلو پایم افتاده باشد.

هوش مصنوعی: به هیچ قیمت بر این باورهای بی‌معنی و سطحی تکیه نخواهم کرد و ارزش خودم را فدای چیزهای ناچیز و بی‌اهمیت نمی‌کنم. من هرگز به کارهای بی‌فایده و بی‌نتیجه تن نداده و خود را کمتر از آنچه هستم نخواهم دید.

هوش مصنوعی: وقتی رشته‌های مویم مانند خوشه‌هاست، اگر از چیدمان زیبای آسمان‌ها بگریزم، سرنوشتم دچار مشکل خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگرچه در هنر خود مانند کیمیاگر صحبت می‌کنم، اما هیچ‌گاه سخنانم را با هدف تبدیل کردن دیگران به طلا از فکر خود بیان نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: می‌توانم بگویم که نمی‌توانم برای حل مشکلی که به وجود آمده، کاری انجام دهم مگر اینکه ابتدا موضوع را به‌خوبی توضیح دهم و آن را برای دیگران روشن کنم.