هوش مصنوعی: روزی بود که به خاطر تب و لرز به شدت در رنج و عذاب بودم و حالا پیراهنم به نوعی به من تعلق دارد؛ این نتیجه‌ای است از سرما و گرمای زندگی.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌رود، خود را به من می‌سپارد و تب و نگرانی‌اش را به من می‌دهد تا نگه‌دارم. درد تو برای ما ارزش و اعتبار دارد.

هوش مصنوعی: شب که می‌شود، از نگرانی و بی‌قراری‌ام بدنم به شدت بی‌تاب می‌شود و تارهای پیراهنم مانند نبضی نا آرام به حرکت درمی‌آید.

هوش مصنوعی: اگر دوباره نامزد کنم و رابطه‌ای شروع کنم، قبلاً تجربه کرده‌ام که آسمان به من چه می‌گوید؛ چون شب‌های تاریکم را که هیچ کس در کنارم نیست، تحمل نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که حالتی مطمئن و سالم برای ما در نظر گرفته شده است، اما در عین حال، هیجانات و تغییرات ناگهانی ممکن است پیش بیاید. نباید از این تغییرات هراسید، حتی اگر مثل قرعه‌کشی سرنوشت‌ساز باشند.

هوش مصنوعی: آب مانند مشک از نهر می‌نوشم و درست مثل تنوری که نان را بیرون می‌دهد، ناخواسته آن را بیرون می‌فرستم.

هوش مصنوعی: شکل و حال من همانند موی سرم است که به خاطر بی‌قراری‌هایم مرتباً تغییر می‌کند و با هر لحظه‌ای که می‌گذرد، بیشتر به موهای زلف محبوبم شبیه می‌شوم.

هوش مصنوعی: به خاطر آتش سوزانی که درونم را می‌سوزاند، وقتی آب را می‌بینم، مانند موج بی‌قرار می‌شوم.

هوش مصنوعی: بدن من از شدت فشار و مشکلات به شدت لرزان است، اما وقتی به موهایم نگاه می‌کنم، می‌بینم که حتی آنها هم در مکان خود ثابت و سر جای خود قرار دارند.

هوش مصنوعی: زخم‌های قدیمی را که به هم دوخته شده بودند، اکنون گسسته و باز شده‌اند و بر روی آن‌ها داغ‌های جدید به وجود آمده است که همچون دارویی بر روی زخم‌ها قرار گرفته‌اند.