هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که از این مهمان پرشور و شوق خوشحالم، ولی احساس می‌کنم که این احساس شوق و هیجان در طی چند روز اخیر به شکلی مداوم و پیوسته بر من فشار آورده است.

هوش مصنوعی: هرچه از من برآمده، شامل اشک‌های سرخ و چهره‌ای زرد است، اما در هر لحظه، جلو او انواع نعمت‌ها را به نمایش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که یادبود دوست در دل من زنده است، با تمام قدرت و عزم خود به یاد او می‌افتم و همچون تیری که در قلبم نشسته، آن را به دندان می‌کشم.

هوش مصنوعی: من در خود قدرت و انرژی زیادی دارم، اما از ضعف و ناتوانی نمی‌توانم به درستی عمل کنم.

هوش مصنوعی: مانند کودکی که تازه خطی را آغاز کرده و قلمش را به دست می‌گیرد، من نیز عصای خود را بر زمین می‌زنم و از یاری دوستانم کمک می‌طلبم.

هوش مصنوعی: در حالتی از بی‌قراری، به گونه‌ای از خود بی‌خبر شده‌ام، و تنها یاد آن موهای پریشان را در ذهنم نقش می‌زنم.

هوش مصنوعی: دست زدن به کارهای بی‌فایده و آسیب‌زننده، مانند ابزارهای تیز طبیعت، به چیزی زیبا و خوب نمی‌انجامد. بنابراین، من رابطه‌ام را با این افراد قطع می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در تلاش هستم که شمارش نوبت پرتاب تب را درست روی زمین نگه دارم و هر وقت که به زمین می‌افتم، یک خط بر روی مژگانم می‌کشم.

هوش مصنوعی: من بر روی بستر خود داستانی را که فراموش شده، مرور می‌کنم و تلاش می‌کنم تا آن را دوباره به یاد بیاورم.

هوش مصنوعی: اگرچه از بیماری یا ضعف ناشی از فشار رنج می‌برم، اما هیچ سودی برایم نداشته است. در نهایت، من هم برای خود حق‌طلبی و انتقام می‌چشم.

هوش مصنوعی: وقتی که اشک به لبه چشم می‌رسد و از شدت دلتنگی و اندوه به وجود می‌آید، من از همین چشم‌های گریان از حسرت و اندوهی که در دل دارم، یاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: کجاست جامی که دوباره پر شود؟ اگر جانم به لب برسد، از شرم مهمان نمی‌توانم ادامه دهم.

هوش مصنوعی: من روزگاری فرمانروای همه چیز بودم و حالا تنها به خاطر نرسیدن به یک قطره آب دچار حسرت شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر کمی از خاک در خانه‌ات را به طور مخفیانه به طبیب بفرستی، من از آن خاک با آب زندگی‌بخش می‌نوشم.