هوش مصنوعی: به خاطر غم و درد فراوانی که از دل به چشم ریخته‌ام، به اندازه‌ای اشک ریخته‌ام که حالا رنگ حنا را هم تحت تأثیر قرار داده و حالتی غمگین به آن بخشیده است، گویی آفتاب هم از این وضعیت متاثر شده است.

هوش مصنوعی: من توانایی دیدن را ندارم و نمی‌توانم به دقت نگه‌دارم، حرص و طمع من بیشتر از آن است که یک رند خوشگذران بتواند تحمل کند.

هوش مصنوعی: به خاطر سختی‌ها و ناامیدی‌هایی که در زندگی‌ام تجربه کرده‌ام، روزهایم به شدت تاریک شده و حتی روشنایی آفتاب نیز گاهی در دل این تیرگی‌ها پنهان می‌شود.

هوش مصنوعی: آرزوها به خاطر جدایی او مثل کشتزاری سوخته شده‌اند. حتی اگر باران هم ببارد، عطش و نیاز به او به قدری زیاد است که دیگر نمی‌تواند کمک کند.

هوش مصنوعی: وقتی دل انسان فریب می‌خورد، صبر و عقل چه تأثیری می‌توانند داشته باشند؟ چگونه می‌توان به راهی که فریب و گمراهی است، پاسخ داد؟

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر احساس ناامیدی و شرمندگی شاعر نسبت به بخت و سرنوشت خود است. شاعر می‌گوید به حدی از بداقبالی و ننگ رنج می‌برد که حتی مرگ هم از عیوبش شرم می‌کند و نمی‌تواند به او خواب آرامی بدهد. به عبارتی، سرنوشت او به قدری سنگین و مشکل است که حتی مرگ نیز به خاطر عار او نمی‌تواند آسایش را به ارمغان بیاورد.

هوش مصنوعی: زمانی که نفس‌ها به شمارش افتاده و به پایان نزدیک می‌شود، ای دل، در آن لحظه آخر ارزش آن ناله‌های بی‌پایان را درک خواهی کرد.

هوش مصنوعی: موی تو از یک سر به سر دیگر، مانند زنجیری که به زنجیر دیگری وصل است، پیچ و تاب می‌خورد و یا به نوعی از دستی به دست دیگر منتقل می‌شود.

هوش مصنوعی: چرا این‌قدر برای دل نیاسوده‌ی کلیم گریه و زاری می‌کنی؟ این‌قدر اشک نریز و این‌قدر شور و غم نداشته باش که مانند کباب در آتش بسوزی.