هوش مصنوعی: در این باغ چون گلی که فریاد مرا نمی‌شنود، کجا برقی است که آشیانه‌ام را برپا کند؟

هوش مصنوعی: وقتی که صحبت از موهای تو به میان می‌آید، دلم پر از احساسات می‌شود و زبانم به اندازه یک قلم سیاه، برای تو زیبایی و عشق را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه مدت زیادی در این گلستان مانده‌ام، دیگر هیچ‌کس محل زندگی‌ام را از روی رد پایم نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: هرگز در کنارم به خواب نرفتی، مگر اینکه تیر عشق تو به جانم نفوذ کند.

هوش مصنوعی: مانند شمعی که در باد صبا به آرامی می‌لرزد، روح من نیز سبک‌بال و آزاد است و نسیم وصل می‌تواند جان مرا در بر بگیرد.

هوش مصنوعی: هرگز کوچه‌ی زخم‌خورده‌ای را ندیده‌ام که دل نرود، زیرا وقتی به یاد دلبرم می‌افتم، درد دل به سراغم می‌آید.

هوش مصنوعی: مانند درخت نخل که در باغ جهانی می‌درخشد، در هیچ حالتی کسی نه بهار مرا درک کرد و نه خزان مرا.

هوش مصنوعی: به‌خاطر تأثیر عمیق و ماندگاری که سیه‌چردگان بر دل من گذاشتند، حالا وجود من هم مثل استخوانی سیاه شده است که در آن حالت غم و اندوه را به وضوح حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: به کمک یک دوست آشنا و همزبان نیاز دارم تا داستانم را به خوبی بیان کند، چون تنها با یک زبان نمی‌توانم آن را به درستی توضیح دهم.