هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای از زندگی‌ام جایگزین شده‌ام و درهای دنیای بیرون را به روی خود بسته‌ام. با کمترین‌ها سر می‌کنم و از آراستگی‌های ظاهری و تجملات دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر اندوه و غم‌های درونم را در اختیار سیل اشک بگذارم، تبدیل به دریا می‌شود و آب آن پر از زیورآلات و گوهرها خواهد بود.

هوش مصنوعی: بی‌مهری مقدر بر من ادامه دارد، تا چه زمانی ستاره‌ها نشانه تیر آتشین من خواهند شد؟

هوش مصنوعی: من به خوبی می‌دانم که ادعای وفاداری‌ام بر من روشن است و این وفای من باعث شرمندگی محضرها و مراسله‌کشان شده است.

هوش مصنوعی: از لیوان لاله و گل هیچ قطره‌ای نریزد. من از اینکه این杯‌ها چقدر شکسته‌اند، کاملاً گیج و متحیرم.

هوش مصنوعی: در این زمانه که فرزندان از تربیت نیکو برخوردار نیستند، جای تعجب نیست که مادران به رفتارهای خشن و جنگجویانه آنها واکنش نشان دهند.

هوش مصنوعی: من هرگز به هیچ جشن و میهمانی نرفته‌ام تا چهره‌ی محبوبم را ببینم. من مانند درخت سپند هستم که در میان آتش‌ها و شعله‌های تمام مجالس و مهمانی‌ها قرار دارم.

هوش مصنوعی: اگر کسانی که در غم عشق تو هستند سرشان را به سنگ می‌زنند، پس چرا این‌قدر کاسه‌های سر آنها زود می‌شکند؟

هوش مصنوعی: دیگر بس است که از خود و قوم خود فاصله بگیریم. کلیم (موسی) هر آنچه یوسف از برادرانش دیده، کافی است.