هوش مصنوعی: در این گلستان، گل کجا می‌تواند به فکر و حال ما باشد؟ حتی خار هم از سرکشی‌اش چه زمانی به پای ما می‌افتد؟

هوش مصنوعی: اگر در حال مستی آرزوی باران و ابر را داشته باشم، به جای آن سنگ‌هایی از ابر پنبه‌ای بر روی چهره‌ام می‌افتد.

هوش مصنوعی: در جدایی‌ام هیچ تقصیری از تو نیست، زیرا در دل شکسته‌ی من، عشق و یاد تو مانند یک نامه نوشته شده است که تمام وجودم را پر کرده است.

هوش مصنوعی: چشم نمی‌تواند ارزش خاک راه تو را بسنجد. آب دریا هم برای ما ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: ما نمی‌دانیم سرفرازی و بزرگواری چیست، اما می‌توان از چهره‌مان فهمید که خاکساری و humility رو در خود داریم.

هوش مصنوعی: من با عزت و غیرت به جایی می‌رسم که هیچ مشکلی از زمین نمی‌تواند مانع پیشرفتم شود.

هوش مصنوعی: زمانی که دامن خود را از دریا دور کنیم، آب آن دریا هرگز به پشت پاهای ما برای نشان دادن بی‌نیازی نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: ما در سر کوی تو (محل تو) در مقام و جایگاهی پایین هستیم، اما این احساس ننگ و خجالت به ما دست می‌دهد که حتی رد پای ما جایی را بگیرد و به جای ما قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: چند بار از این حقارت خودت شرم نمی‌کنی؟ کلیم (موسی) در زمین، سایه‌اش از بالای ما پایین می‌آید.