جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند ز معشوق بمانی به حجاب</p></div>
<div class="m2"><p>از خویش دمی برآی یعنی ز نقاب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شد هستی ما حجاب ما در ره عشق</p></div>
<div class="m2"><p>خود پردهٔ خود شدیم چوم چشم حباب</p></div></div>

شمارهٔ ۹

تا چند ز معشوق بمانی به حجاب
از خویش دمی برآی یعنی ز نقاب
شد هستی ما حجاب ما در ره عشق
خود پرده خود شدیم چوم چشم حباب

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید که دیگر چه مدت می‌خواهی با حجاب و پنهانی بمانی. او خواسته است که لحظه‌ای از خود فاصله بگیری و به عشق واقعی نزدیک شوی. همچنین اشاره می‌کند که وجود ما خود به یک حجاب در مسیر عشق تبدیل شده است، مانند پرده‌ای که خودمان برای خود ایجاد کرده‌ایم. در نهایت، شاعر با این تصویر به این نتیجه می‌رسد که تنها راه رسیدن به عشق، کنار گذاشتن پرده‌ها و محدودیت‌هاست.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۸

هوش مصنوعی: چرا مدام باید از معشوق دور بمانی و در پرده پنهان شوی؟ کمی از این حجاب و پرده کنار برو و خودت را نشان بده.

تا چند ز معشوق بمانی به حجاب

از خویش دمی برآی یعنی ز نقاب

هوش مصنوعی: وجود ما مانعی شده است برای نزدیک شدن به عشق. مانند حبابی که خود را در پرده‌ای پنهان کرده، ما نیز با خودمان فاصله گرفته‌ایم.

شد هستی ما حجاب ما در ره عشق

خود پردهٔ خود شدیم چوم چشم حباب

شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده