جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تخمی است غمت بدل فشاندیم او را</p></div>
<div class="m2"><p>وز آب دو دیده بردماندیم او را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بالید چنان که ما در او گم شده ایم</p></div>
<div class="m2"><p>بنگر کآخر کجا رساندیم او را</p></div></div>

شمارهٔ ۷

تخمی است غمت بدل فشاندیم او را
وز آب دو دیده بردماندیم او را
بالید چنان که ما در او گم شده ایم
بنگر کآخر کجا رساندیم او را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از غم و اندوهی سخن می‌گوید که باعث شده در دل خود تخمی از غم بکارند. او به یاد می‌آورد که چطور با اشک‌هایش، این غم را از خود دور کرده، اما در عین حال به رشد و بالندگی آن غم اشاره می‌کند که حالا به شکلی در وجود او گم شده است. در نهایت، شاعر می‌پرسد که این غم را به کجا رسانده‌اند، به نوعی از عمق و پیشرفت اندوه خود سخن می‌گوید.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: غم تو چون تخمی در دل کاشته‌ایم و برایش اشک ریخته و پرورش داده‌ایم.

تخمی است غمت بدل فشاندیم او را

وز آب دو دیده بردماندیم او را

هوش مصنوعی: درخت آن‌قدر رشد کرده که ما در سایه‌اش گم شده‌ایم، ببین نتیجه‌ی این رشد به کجا انجامیده است.

بالید چنان که ما در او گم شده ایم

بنگر کآخر کجا رساندیم او را

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده