جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>حیف از صنمی که زشت کردار بود</p></div>
<div class="m2"><p>با هر خس و خاریش سروکار بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از نعمت حسنش مطلب کام مراد</p></div>
<div class="m2"><p>گندم گونی که نان بازار بود</p></div></div>

شمارهٔ ۵۸

حیف از صنمی که زشت کردار بود
با هر خس و خاریش سروکار بود
از نعمت حسنش مطلب کام مراد
گندم گونی که نان بازار بود

هوش مصنوعی: این شعر اشاره دارد به دوستی یا ارتباطی که نتایج خوشایندی ندارد و فردی با ویژگی‌های زشت و ناپسند دارد. شاعر با این مثال می‌گوید که از زیبایی و خوبی‌های آن شخص نمی‌توان به خواسته‌ها و آرزوها رسید، مانند گندمی که در کیسه‌اش به بازار نمی‌آید و درواقع بی‌ارزش است.

شمارهٔ ۵۶

شمارهٔ ۵۷

هوش مصنوعی: دردناک است که انسانی با رفتار زشت و ناپسند، با هر چیز بی‌ارزشی در ارتباط باشد.

حیف از صنمی که زشت کردار بود

با هر خس و خاریش سروکار بود

هوش مصنوعی: از زیبایی‌های او خواسته‌های خود را تامین کن، مانند کیسه‌ای پر از گندم که نان بازار را به ارمغان می‌آورد.

از نعمت حسنش مطلب کام مراد

گندم گونی که نان بازار بود

شمارهٔ ۵۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده