جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود</p></div>
<div class="m2"><p>بودست مدام و هست و هم خواهد بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بس یکتاست عکس ذاتش جز یک</p></div>
<div class="m2"><p>در آینهٔ دل شکسته ننمود</p></div></div>

شمارهٔ ۵۵

آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود
بودست مدام و هست و هم خواهد بود
از بس یکتاست عکس ذاتش جز یک
در آینه دل شکسته ننمود

هوش مصنوعی: این ابیات به وجود خداوند اشاره دارد و بیان می‌کند که او وجودی است که همه چیز از آن نشأت می‌گیرد. خداوند همواره و همیشه بوده و خواهد بود. به خاطر یکتایی او، هیچ چیز دیگری نمی‌تواند به خوبی تصویر او را نشان دهد و فقط در دل‌های شکسته و زخم‌دیده انسان‌ها، جلوه‌ای از او نمایان می‌شود.

شمارهٔ ۵۳

شمارهٔ ۵۴

هوش مصنوعی: آن وجودی که همه موجودات از آن به وجود آمده‌اند، همیشه بوده، هست و در آینده نیز خواهد بود.

آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود

بودست مدام و هست و هم خواهد بود

هوش مصنوعی: به خاطر یکتایی‌اش، تنها در دل شکسته‌ی کسی می‌تواند تصویر خود را نشان دهد و غیر از این، در هیچ جایی نمودار نمی‌شود.

از بس یکتاست عکس ذاتش جز یک

در آینهٔ دل شکسته ننمود

شمارهٔ ۵۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده