جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر کس قدر شکستگی را داند</p></div>
<div class="m2"><p>دانسته به دل نهال غم بنشاند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غم بار دل خاک نشینان نشود</p></div>
<div class="m2"><p>کی سایهٔ کوه سبزه را رنجاند</p></div></div>

شمارهٔ ۵۴

هر کس قدر شکستگی را داند
دانسته به دل نهال غم بنشاند
غم بار دل خاک نشینان نشود
کی سایه کوه سبزه را رنجاند

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات می‌گوید هر کسی که درد و شکستگی را درک کند، به یاد غم می‌افتد. اما غم، دل انسان‌های خاک‌نشین را نمی‌آزارد، چرا که مانند سایه کوه، سبز و سرزنده است و نمی‌گذارد رنج به آن‌ها برسد.

شمارهٔ ۵۲

شمارهٔ ۵۳

هوش مصنوعی: کسی که از درد و سختی‌های زندگی آگاه باشد، در دل خود به غم و اندوه دامن می‌زند و آن را پرورش می‌دهد.

هر کس قدر شکستگی را داند

دانسته به دل نهال غم بنشاند

هوش مصنوعی: غم و اندوه دل‌های خاک نشینان هرگز نمی‌تواند سایهٔ سبز کوه را آزار دهد یا مختل کند.

غم بار دل خاک نشینان نشود

کی سایهٔ کوه سبزه را رنجاند

شمارهٔ ۵۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده