جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل چند به فکر باغ و مسکن باشد</p></div>
<div class="m2"><p>آخر چو مآل کار مردن باشد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون هست فنا لازمهٔ هستی تو</p></div>
<div class="m2"><p>این آمدنت دلیل رفتن باشد</p></div></div>

شمارهٔ ۵۱

دل چند به فکر باغ و مسکن باشد
آخر چو مآل کار مردن باشد
چون هست فنا لازمه هستی تو
این آمدنت دلیل رفتن باشد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به بی‌فایده بودن attachment به دنیا و زندگی مادی اشاره می‌کند. او می‌گوید که انسان نباید به باغ و مسکن خود دل ببندد، زیرا در نهایت، سرنوشت همه مرگ است. فنا و زوال، ویژگی‌های طبیعی هستی ماست و آمدن ما به دنیا خود نشانه‌ای از رفتن و زوال است. بنابراین، بهتر است به چیزهای عمیق‌تری فکر کنیم تا به دنیا و مادیات.

شمارهٔ ۴۹

شمارهٔ ۵۰

هوش مصنوعی: دل چرا باید به فکر باغ و خانه باشد، در حالی که در نهایت سرنوشت همه مرگ است؟

دل چند به فکر باغ و مسکن باشد

آخر چو مآل کار مردن باشد

هوش مصنوعی: وجود تو به نوعی به زوال وابسته است؛ به همین دلیل، حضور تو در این دنیا نشانه‌ای از زوال و رفتن تو خواهد بود.

چون هست فنا لازمهٔ هستی تو

این آمدنت دلیل رفتن باشد

شمارهٔ ۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده