جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از رنجش او دلم مشوش باشد</p></div>
<div class="m2"><p>بی‌طاقت و ناصبور و ناخوش باشد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از جوش فسردگی شود بسته چو شمع</p></div>
<div class="m2"><p>سرچشمهٔ اشکم ار ز آتش باشد</p></div></div>

شمارهٔ ۵۰

از رنجش او دلم مشوش باشد
بی طاقت و ناصبور و ناخوش باشد
از جوش فسردگی شود بسته چو شمع
سرچشمه اشکم ار ز آتش باشد

هوش مصنوعی: شاعر از ناراحتی کسی که دوستش دارد نگران و پریشان است. او احساس بی‌تابی و نارضایتی می‌کند و بیان می‌کند که مانند شمعی که از گرما آب می‌شود، درونش به خاطر عشق و درد، گداخته است و اشک‌هایش ناشی از آتش این احساسات است.

شمارهٔ ۴۸

شمارهٔ ۴۹

هوش مصنوعی: از ناراحتی او دل من بی‌قرار و ناراحت شده و نمی‌توانم آرامش داشته باشم.

از رنجش او دلم مشوش باشد

بی‌طاقت و ناصبور و ناخوش باشد

هوش مصنوعی: اگر آتش وجود داشته باشد، شمع ذوب می‌شود و جوش و خروش آن تبدیل به سکون و سردی می‌شود. در صورتی که اشک من از شدت احساس فوران کند، به خاموشی می‌گراید.

از جوش فسردگی شود بسته چو شمع

سرچشمهٔ اشکم ار ز آتش باشد

شمارهٔ ۴۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده