جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر کس از وضع خود گریزان گردد</p></div>
<div class="m2"><p>شاید که بری ز نور ایمان گردد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>باشد در دیده ها بعینه زنار</p></div>
<div class="m2"><p>از دانه چو تار سبحه عریان گردد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۱

هر کس از وضع خود گریزان گردد
شاید که بری ز نور ایمان گردد
باشد در دیده ها بعینه زنار
از دانه چو تار سبحه عریان گردد

هوش مصنوعی: این متن به این مفهوم اشاره دارد که اگر کسی از واقعیت و وضعیت خود فرار کند، ممکن است از نور و ایمان دور شود. همچنین به این نکته پرداخته می‌شود که انسان‌ها در دید دیگران می‌توانند مانند چیزهایی بی‌ارزش و عریان به نظر برسند، مشابه دانه‌های تسبیح که بدون زنجیر به حال خود رها شده‌اند.

شمارهٔ ۳۹

شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: هر کسی که از وضعیت کنونی‌اش فرار کند، ممکن است به سبب این فرار، از نور ایمان نیز دور شود.

هر کس از وضع خود گریزان گردد

شاید که بری ز نور ایمان گردد

هوش مصنوعی: در چشمان مردم، زنار به روشنی نمایان خواهد شد، همانگونه که دانه‌های تسبیح وقتی جدا شوند، عریان و آشکار می‌گردند.

باشد در دیده ها بعینه زنار

از دانه چو تار سبحه عریان گردد

شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده