جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یارب چه شد آن دلبر دل سخت مرا</p></div>
<div class="m2"><p>ننواخت به وصل این دل صد لخت مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سنگ ره وصل یار شد آخر کار</p></div>
<div class="m2"><p>این خواب گرانی که بود بخت مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۵

یارب چه شد آن دلبر دل سخت مرا
ننواخت به وصل این دل صد لخت مرا
سنگ ره وصل یار شد آخر کار
این خواب گرانی که بود بخت مرا

هوش مصنوعی: شاعر از معشوقی که دلش را به سختی شکست، شکایت می‌کند. او احساس می‌کند که به وصال محبوب نرسیده و دلش در این مسیر زخمی شده است. در نهایت، به این نتیجه می‌رسد که رسیدن به عشق، سخت و دشوار بوده و برای او مانند یک خواب سنگین و ناامیدکننده است.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: ای پروردگارا، چه شد که آن محبوب دلربا، دل من را نوازش نکرد و به وصال این دل بی‌تاب و خسته، نرسید؟

یارب چه شد آن دلبر دل سخت مرا

ننواخت به وصل این دل صد لخت مرا

هوش مصنوعی: در نهایت سنگی که در راه وصال یار بود، نتیجه این خواب سنگین و طولانی من شد، که به خوبی و بخت من مربوط می‌شود.

سنگ ره وصل یار شد آخر کار

این خواب گرانی که بود بخت مرا

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده