جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>لعلی آخر چه بود آواخ تو را</p></div>
<div class="m2"><p>ای کاش به بر کشیدمی آخ تو را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بودی دُرِ ناسفته ز قیمت انداخت</p></div>
<div class="m2"><p>آن بدگهری که کرد سوراخ تو را</p></div></div>

شمارهٔ ۴

لعلی آخر چه بود آواخ تو را
ای کاش به بر کشیدمی آخ تو را
بودی در ناسفته ز قیمت انداخت
آن بدگهری که کرد سوراخ تو را

هوش مصنوعی: این ابیات به بیان حسرت و اندوه شاعر درباره‌ی شخصیت یا ویژگی‌ای اشاره دارد که نتوانسته به درستی آن را بشناسد یا از آن بهره‌برداری کند. شاعر آرزو دارد که می‌توانست به بهترین شکل از آن چیز یا شخص بهره‌برداری کند و به این نکته اشاره می‌کند که یک بدکار یا سرنوشت نامساعد، مانع از تحقق این آرزو شده است.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: ای کاش می‌توانستم به آخرین لحظات تو بیفزايم و آن درد و آه تو را در آغوش بگیرم.

لعلی آخر چه بود آواخ تو را

ای کاش به بر کشیدمی آخ تو را

هوش مصنوعی: یک مروارید ناب در گرانبها بودن خود بی‌نظیر است، اما آن بدبختی که به تو آسیب رساند، ارزش این مروارید را از بین برد.

بودی دُرِ ناسفته ز قیمت انداخت

آن بدگهری که کرد سوراخ تو را

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده