جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بی کینه دلم به سینه از فضل خداست</p></div>
<div class="m2"><p>آئینه خاطرم نه محتاج جلاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از هر که غباری به دلم جای گرفت</p></div>
<div class="m2"><p>چون گرد یتیمی گهر عین صفاست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۶

بی کینه دلم به سینه از فضل خداست
آیینه خاطرم نه محتاج جلاست
از هر که غباری به دلم جای گرفت
چون گرد یتیمی گهر عین صفاست

هوش مصنوعی: شعر بیانگر احساسی از آرامش و عدم کینه‌ورزی است. شاعر می‌گوید که دلش به خاطر فضل خداوند خالی از کینه است و خاطراتش نیازی به تزئین ندارند. هر گاه که کسی موجب ناراحتی‌اش شود، مانند گرد و غبار یتیمی است که در حقیقت، درون او پاک و روشن است.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: دل من بدون کینه و ناراحتی است و این به خاطر نعمت‌های خداوند است. یادهایم روشن و پاک است و نیازی به تزیین و زیبایی ندارد.

بی کینه دلم به سینه از فضل خداست

آئینه خاطرم نه محتاج جلاست

هوش مصنوعی: هر کس که دل مرا آشفته کند، به مانند غبار یتیمی است که در دل گوهری خالص و زیبا نشسته است.

از هر که غباری به دلم جای گرفت

چون گرد یتیمی گهر عین صفاست

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده