هوش مصنوعی: به سوی قبر کسی رفت که مانند شمع درخشانی است و وجودش به خاطر قدم‌هایش ساخته شد و ارزش پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: گفت که ما خدمتگزار نعمت‌های تو هستیم و همه ما از این لطف و سخاوت تو شرمنده‌ایم.

هوش مصنوعی: لطفاً از بی‌ادبی‌هایم بگذر و مرا عفو کن، وگرنه اگر به من توجه کنی، عذابم می‌دهد.

هوش مصنوعی: پس از عذرخواهی، آن کاروان با دل خوش به سمت مقصد خود حرکت کرد.

هوش مصنوعی: اگرچه من همواره به دنبال دانایی و آگاهی هستم، اما زیبایی نظم کلام تو به حدی است که شایسته‌اش گوش دل است.

هوش مصنوعی: اما می‌خواهم به تو بگویم که اگر دلت از نصیحت‌های من چیزی را نیاموزد، در نتیجه پشیمانی به دنبال خواهد داشت.

هوش مصنوعی: شما از طرز رفتار و گفتار ناشایست خود، به زشتی و ننگ سخاوت و بزرگواری حاتم طایی اعتراف کرده‌اید.

هوش مصنوعی: متأسفانه برخی از مردم تو را با الفاظی تعریف می‌کنند که تو شایسته‌ی آن نیستی و مانند حاتم طایی (شخصیت معروف در سخاوت) به ستایش تو می‌پردازند.

هوش مصنوعی: ستایش می‌کنم تو را که ای مرد، بندهٔ آن منبع نیکی هستی.

هوش مصنوعی: سخاوت و generosity مربوط به علی است، او همچون دریایی از کرامت و بزرگواری است.

هوش مصنوعی: هرچند که او صفاتی غیر از ذاتش دارد، اما این صفت خاصش خود ذات اوست.

هوش مصنوعی: ای کسی که از روز اول، دو کف دستت مانند صدفی پر از گوهرهای نیکی و بخشش است.

هوش مصنوعی: روز و شب بر دست generosity آسمان دوخته‌اند و چشم‌های طمع به ماه و خورشید دوخته شده است.

هوش مصنوعی: هر روز صبح، با مهربانی تو، چرخ زمان را مانند خروشی از طلایی که از خورشید سرازیر می‌شود، به حرکت در می‌آورد.

هوش مصنوعی: هر شب، از ستاره‌ای در آسمان، نعمت‌های تو بر زمین پخش می‌شود.

هوش مصنوعی: از تو، لعل (گوهری درخشان) در کانی (معدن) نمایان شده و کوه مرصع (زرق و برق‌دار) نیز به خاطر تو زینت یافته است.

هوش مصنوعی: تمامی ثروت و بخشش تو مانند جواهراتی است که در دریا پراکنده شده‌اند.

هوش مصنوعی: نور بخشندگی تو در زمین و دریا درخشان‌تر از آفتاب است.

هوش مصنوعی: غم من از این است که خداوند نعمت وجود و هستی را به همه موجودات بخشیده است.

هوش مصنوعی: حاتم طائی، که معروف به سخاوت و generosity است، در حقیقت از گدایان و نیازمندان است. او به میزانی نیکوکار و بخشنده است که دیگران نیز از سفرهٔ احسان و کمکش بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: هر کسی را که از دید تو دور کرده‌ای، اگرچه او ثروت و گنجی باشد، به خاطر اینکه دیگر او را نمی‌بینی، انگار که بر سرش خاک نشسته است.