هوش مصنوعی: حالا که به دلیل سن و سالی که دارم، مجبور به استفاده از عینک شده‌ام، همیشه دو چشمم به تماشای تو مشغول است.

هوش مصنوعی: در نگاه افراد با بینش و عمیق، آسمان و ستاره‌ها مانند دودی هستند که با شعله‌های آتش ترکیب شده‌اند.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق تو، هر فردی که شجاعت و دل خود را به دریا سپرد، می‌بیند که هر موج در این دریاچه پر از التهاب، به سمت ساحل می‌رسد.

هوش مصنوعی: همه در حال ذکر نام تو هستند، چه صدای ناله یک قمری باشد و چه صدای هزاران دیگر.

هوش مصنوعی: هر صدای دردناک و دلشکن که از دل و جان برمی‌آید، تمام کوچه‌های پر از یاد یار را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: در نظر افرادی که به زیبایی‌ها و ظرافت‌ها توجه دارند، نور خورشید بر زمین، نشانهٔ وجود و عظمت آن شاهسوار است.

هوش مصنوعی: گاه انسان مشغول ذکر تسبیح است و گاه به گفتن تهلیل می‌پردازد، تا صبح ستاره‌ها در آسمان به شمارش می‌آیند.

هوش مصنوعی: مرغی که در چمن پرواز می‌کند، به خاطر زیبایی و جاذبه‌ات دلش شکسته و زخمی شده است، و سینه‌اش از درد و غم پر است، همچون غنچهٔ گل که پس از شکفتن، در انتظار غنای عشق است.

هوش مصنوعی: مقدار کمی از درد و رنج عمیق انسان‌ها که توسط عزیزان و روشنفکران درک می‌شود، به مراتب ارزشمندتر از مقدار زیادی آب انار است.

هوش مصنوعی: کسی که در دنیای خیالات تو خوابیده است، دیگر دلش از آرزوی بوسه و نزدیکی آزاد شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر ضعف و ناتوانی‌ام، چنان حالتی دارم که حتی با تمام تلاشم هم نمی‌توانم در چشم دیگران، خوب و سالم به نظر برسم، چرا که جسمم آنقدر ضعیف و نزار شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که در نگاه مردم ظاهر می‌شویم، متوجه می‌شوند که به خاطر ضعف‌مان، بدن ما مانند تار و نازک شده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که دلش به عشق حقیقت روشن شده باشد، مانند صبح، صفحه جانش خالی از هر گونه نقش و نگار است.

هوش مصنوعی: دست قدرت او هیچ مشکل یا گره‌ای را باز نمی‌کند، زیرا کسی که مانند درخت چنار است، همیشه مشغول پرورش خود و رشد روحی است.

هوش مصنوعی: کسی که در نگاه خود از عیب‌های مردم صرف‌نظر کند، می‌تواند درک کند که چقدر حقایق و واقعیت‌ها تحت تأثیر مسائل سطحی و ظاهری قرار دارند.

هوش مصنوعی: سرو و قامت محبوب بی‌ثمر و بدون زیبایی است، مانند درختی که تنها برای سایه‌اش ارزش دارد. تا زمانی که نشانه‌های او وجود داشته باشد، همه چیز دیگر رنگ و بویی از باروری نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: کسی که در سفر از یاد وطن دل نمی‌کند، مانند نگینی است که در خانه قرار دارد؛ حتی اگر سوار بر اسب باشد، اما آرامش ندارد.

هوش مصنوعی: دل از بس که از حرف‌های تلخ حسودان زخم‌دار شده، به نظر می‌رسد که دهان افرادی که حسد می‌ورزند، مثل دهانه‌ی مار است.

هوش مصنوعی: در دل این آدم‌های بی‌احساس، عشقی به چهرهٔ محبوب وجود دارد که مانند شمعی روشن است، اما این شمع تنها برای یاد و خاطرهٔ او در مکان‌های سوگواری روشنایی دارد.

هوش مصنوعی: کسی که عقل و درک درست دارد، از گفتن بیهوده و بی‌مورد پرهیز می‌کند و همانند حبابی که به خاطر فشار و حرکت جمع شده است، درونش محفوظ و مهار شده است.

هوش مصنوعی: دل‌ها برای پر شدن و نزدیک شدن به یکدیگر باید از احساسات عمیق و واقعی پر شوند. بدون حس و عشق واقعی، دوستی و نزدیکی معنایی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگرچه یاران ضعیفی داریم، از آنها استمداد می‌طلبیم، چون صدای ساز این همه از تار غم‌انگیز و ناامیدکننده‌ای برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: صدف چرا به خود می‌بالد در حالی که جوهر آن به زحمت به دست آمده و پایش زخم‌های زیادی دارد؟

هوش مصنوعی: من سه غزل برای دوستانی که با هنر سخن آشنا هستند، آماده کرده‌ام که در هر یک از آن‌ها، قلم من جادوگری خاص دارد.