هوش مصنوعی: ای آنکه زیبایی خود را در باغ وجود همه موجودات به تصویر کشیدی و به هر دل خالص و پاک، اندازه‌ای از معرفت و عرفان بخشیدی.

هوش مصنوعی: با عطر شراب، زهد و پارسایی را تاب و تحمل می‌بخشی و در جام رندان، آب بادهٔ دریا را می‌ریزی.

هوش مصنوعی: تو به افرادی که دارای نعمت و ثروت هستند، شادی و آرامش بخشیدی و دل‌های خوش و بی‌غمی را ساخته‌ای. همچنین، غم و اندوه را در دل افراد نیازمند تبدیل به صبری شیرین کرده‌ای.

هوش مصنوعی: تو در آتش یاقوت و لعل ذوب شدی و زیبایی و روشنی شمع‌های خوبرویان را به نظم و ترتیب درآوردی.

هوش مصنوعی: تو با لبان پر از شیرینی‌ات، طوق غبغب را چنان زیبا و جذاب رنگین کرده‌ای که گویی از ماه است. انگار به جانم عطر و لطافت زندگی را با این لب‌های شیرین هدیه داده‌ای.

هوش مصنوعی: با زبانی پر از ناتوانی و غم از گل خواهش می‌کنم که پیراهنی از خود را به من بدهد. چرا که درد دل من مانند گل، در دامانش پراکنده شده است.

هوش مصنوعی: سایهٔ خنده و خوشی تو همواره بر دل من باشد و از محبت و عشق تو هرگز کم نشود، حتی اگر در درد و غم جدایی، دل شکسته‌ای داشته باشم.

هوش مصنوعی: شما مانند الماس بر زخم‌های من پاشیده‌اید، گاهی با ناز و گاهی با لبخند، بر دل جریحم نمک می‌زنید.

هوش مصنوعی: خون دل من چون جوش لاله بر روی هم می‌زند و از شدت درد، چشمانم پر از اشک شده و تا نوک مژگانم ریخته است.

هوش مصنوعی: تو با یک خنده تلخ، غم و ناراحتی را از لب‌هایم پاک کردی، مثل غنچه‌ای که در آخر به زمین می‌ریزد و دلی پر از درد را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی با دلم که به هزار تکه تقسیم شده چه کردی؟ بخشی از آن را در کوه و بخشی دیگر را در دشتی رها کردی.

هوش مصنوعی: در باغی که با لبخند تو گل شکفت، اشک‌های پرنده‌ها همچون خون یاقوت بر زمین ریختند.

هوش مصنوعی: در بیابان، تو مانند شمشادی زیبا جلوه‌گر شدی و با ناز دشت را پر از گل‌هایی کردی که به دامنت ریخته است.

هوش مصنوعی: بعد از این می‌توانی راحت باشی و به دنبال نیرنگ‌های دنیا نباشی. تو به ستایش و مدح شاه خراسان مشغول شده‌ای.