هوش مصنوعی: اگر ناخن نداشتی، می‌توانستی مشکلاتت را حل کنی، اما اکنون مانند لاله‌ای که زیر هر ناخن گرفتار است، دچار عقده و قفل‌های درون خود هستی.

هوش مصنوعی: رنج و درد ناشی از مشقت‌ها به خودی خود به سراغ پرچم‌داران محنت می‌آید، مانند گلی که در کنار هر زخم و شکاف، در دل آدم رشد می‌کند و خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: هیچ چیز نمی‌تواند تقدیر را تغییر دهد، حتی اگر کسی به اندازه‌ی سر یک مو هم تلاش کند، چرا که اگرچه ممکن است برای تغییر اوضاع تلاشی صورت بگیرد، اما سرنوشت همچنان پابرجاست و آنچه در کار است، انجام می‌شود.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است کسی که بی‌ارزش و فقیر است به کمک من بیاید؟ در حالی که کسی که به نعمت‌های دنیا دست یافته نمی‌تواند مشکل و معضل خود را حل کند.

هوش مصنوعی: وقتی که موج هوا از گره‌های مویم آزاد شود، چگونه می‌توان به راحتی مشکل شعلهٔ آتش را حل کرد؟

هوش مصنوعی: با تلاش و کوشش، گره‌های کار باز نمی‌شود، حتی اگر همچون فلس‌های ماهی در هر انگشتت باشد، از پا تا سر ناخن.

هوش مصنوعی: از شکل پلنگم می‌توان فهمید که افرادی که احساسات و دردی ندارند، برای کسانی که داغ دیده‌اند، بیشتر از آن‌ها آسیب می‌زنند و زخم می‌زنند.

هوش مصنوعی: دلی پر از حسرت را به لبم رساندم، اما در نهایت کلامم به زمین افتاد و حالتی شبیه پروانه‌ای که بال و پر ندارد پیدا کردم.

هوش مصنوعی: اشک در چشمان خورشید می‌ریزد و سپیده‌دمی را که به مانند ماه جدید است، می‌گویی که ابرویت حسادت‌انگیزتر از آن است که من بتوانم به آن نگاه کنم.

هوش مصنوعی: از شوخی موج اشکم، آیا دیده‌ام را دلتنگ می‌کند؟ همچنان که کودک بر روی پدرش نمی‌نالد.

هوش مصنوعی: کی می‌تواند از تدبیر و فکری که در دل من نشسته و به خون آغشته شده است، پرده‌برداری کند؟ این دل چنان گره خورده و سخت شده که مانند ناخن ترد نمی‌تواند باز شود.