هوش مصنوعی: دل همیشه باید روشن باشد به نور تلاش و ریاضت، زیرا این چراغ که جان ما را روشن می‌کند، از مواد و سختی‌های زندگی به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق او، به شدت محو و ذوب شده‌ام، طوری که فقط نیازی به رگ و استخوان مانده‌ام و دیگر هیچ چیز از من باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: آهی که از دل من برمی‌خیزد، بوی زیبا و دل‌انگیز چهره‌ات را به مشام می‌رساند مانند نسیمی که عطر گلزار را به دشت می‌آورد.

هوش مصنوعی: آنقدر به فکر تو عادت کرده‌ام که گاهی سرم را مثل بوی گل غنچه از چاک پیراهن بالا می‌آورم.

هوش مصنوعی: بیچارگی و ناملایمات من به خاطر بدشانسی‌ام به من می‌آید، همچنان که خم و انحناهای موهای تو به زیبایی خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: امشب اگر کسی به نگرانی من نگاه کند، انگار که زخم جدیدی باز شده و خون از چشمانم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که یک عامل مشترک وجود دارد که می‌تواند هم شادی و هم غم را به همراه داشته باشد. مانند اینکه در فانوس، اگر شمعی خاموش شود، فقط پیراهن (پوشش) آن باقی می‌ماند و هیچ چیز دیگری نمی‌تواند جایگزین آن شود. این به معنای آن است که گاهی اوقات اشیاء یا شرایط می‌توانند دو حالت متضاد را به ما نشان دهند.

هوش مصنوعی: از جدایی و دلتنگی، در جیب پاره‌ام چیزی پیدا نیست؛ مانند گلی که هنوز جوانه نزده، سرش را به دامن کسی نمی‌ساید.

هوش مصنوعی: دل من امشب درد و غم جدایی کسی را تحمل می‌کند که هیچ کس حتی دشمنانم هم تجربه نکرده‌اند.

هوش مصنوعی: امشب به خاطر بی‌قراری‌ام اشک ریختم، اما حال و هوای آسمان به ناله و اندوه من توجهی نکرد.

هوش مصنوعی: هیچ نتیجه‌ای از جهانی که در آن زندگی می‌کنیم، جز زودگذر بودن و بی‌نتیجه بودن نیست. مانند حبابی که بر روی آب شکل می‌گیرد و به سرعت ناپدید می‌شود، زندگی ما نیز در گذر و تغییر است و هیچ چیز در این دنیا دائمی نیست.

هوش مصنوعی: غرور را کنار بگذار، چون شمع که در پایان عمر خود به باد می‌رود و به فنا می‌رسد، به حیات تو نیز نزدیک است.

هوش مصنوعی: آدمی که دلش از نصیحت‌های تلخ نرم نمی‌شود، چگونه می‌تواند با آهن که سخت است، کاری کند؟

هوش مصنوعی: آتش چشم‌های جذاب تو باعث شد که غزال ختن، رم و فرار را بیاموزد و از سرکشی وجود تو متاثر شود.

هوش مصنوعی: وقتی گل لب‌های تو را دید، شیشه نوشیدنی را شکست و لباس را به تن کرد تا در هوای شکوفا شدن قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: قلبی که به خاطر عشق مرده است، همیشه زنده خواهد ماند. زیرا مانند شمعی که در گلوله‌ای از محبت و زیبایی ذوب شده، درخشان‌تر و روشن‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث شده که من از آغاز خلقت، مانند گلی که در بدنم چاک خورده، خونریزی کنم.

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن نان، آبرو و حیثیت خود را به خطر نمی‌اندازم، چرا که اگر لازم باشد مانند شمع بسوزم، تنها استخوان من باقی می‌ماند و آن هم نمی‌تواند غذای بدنم را تأمین کند.

هوش مصنوعی: عشق تو در دل من مانند حالت نشئه‌وار در می‌گساری و بویی خوش در گل و زندگی در بدن است.

هوش مصنوعی: از داغ و درد دل بلبل و گل نزن آتش، زیرا که تو باید به حال ساکنان چمن توجه کنی.

هوش مصنوعی: من به صحبت کردن مشغول شدم، مانند دانه‌ای از گوهر که در حال چرخش است. کسی که به سخن آگاه است، مانند آینه‌ای است که تنها انعکاس من را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر دیوار آیینه نمی‌تواند ثابت بایستد، شعر من هم به سلیقه اهل ادب و شعر می‌لغزد و ناپایدار خواهد بود.

هوش مصنوعی: من هرگز از افرادی که به خودشان می‌بالند و متکبرند، فاصله نمی‌گیرم. چرا که من قدرت بیان و انتقاد دارم و می‌توانم همچون یک تیغه‌ی تیز، در برابر مشکلات بایستم.

هوش مصنوعی: در زندگی چه حقه‌ها و نیرنگ‌هایی را تجربه کرده‌ام و چه دشمنی‌هایی که آسمان با من نکرده است.

هوش مصنوعی: در حال حاضر از ظلم او به پناهگاهی می‌روم که در آنجا شاهی وجود دارد که می‌تواند مشکل من را با زیبایی حل کند.

هوش مصنوعی: حسین ابن علی، بزرگترین شخصیت تاریخ بشریت است و برای در کنار او و احترامی که به مکان مقدسش داریم، جان و زندگی‌ام را فدای او و مانند من‌های دیگر می‌کنم.

هوش مصنوعی: چهره‌ی ماه نو از سجده‌ی درگاه او پرنور است و خاک آنجا باعث شده که چشم فرشتگان روشن شود.

هوش مصنوعی: از زمانی که لبانم با لبان تو آشنا شدند، زبانم به ستایش و تمجید تو مشغول بود و از اخلاصم دم می‌زدم.

هوش مصنوعی: جهان به قدری گسترده و پُر رونق است که به لطف بخشش و سخاوت تو، ای امام زمان، در حال شکوفایی و زندگی است.

هوش مصنوعی: شخصی که در وفور نعمت‌ها به شدت طمع می‌ورزد، مانند موری است که در زیر توده‌ای از انبار غلات خسته و پنهان مانده است.

هوش مصنوعی: دل همیشه آماده است تا تیر دل‌دوزی تو را تحمل کند و تمام نگاه‌های بدنی که به تو می‌آید، مانند زره‌ای در مقابل تو قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در بدن دشمن تو، جانشین نازک‌دلی و زیبایی که متعلق به گل است، به خاطر ضربه‌های سنگین برگردن او ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: اگر تو به دوش کمان خود فرمان دهی، ممکن است که حتی اگر دشمن تو آهنین پوست باشد، او نیز به زخم‌های تو آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: اگر دشمن بخواهد، به راحتی و با نیرنگ می‌تواند تو را از هندسه‌ات به بیرون بیاورد، مانند اینکه یک رشته از سوزن عبور کند.

هوش مصنوعی: زمانه، خواسته‌ها و آرزوهای من را به دستم می‌دهد، همان‌گونه که وقتی ابر باران می‌بارد، جواهرات درخشان بر وجودم پخش می‌شوند.

هوش مصنوعی: سنان او مانند چوبی است که سر دشمنان را حمل می‌کند و به اندازه‌ای بلند است که از تمام آسمان و گردن‌های آن بالاتر می‌باشد.

هوش مصنوعی: اگر با خشم به آسمان نگاه کنی، به قدری زمین و آسمان می‌لرزد که گویی خود چرخ کهن به ترس افتاده است.

هوش مصنوعی: اگر ستاره‌ای از آسمان بر روی زمین بیفتد، مانند آنکه پر از زر و جواهر از درون یک کیسه بیرون بریزد.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم زبان وحی را پیدا کنم تا بتوانم از حسین علی به نیکی یاد کنم و او را ستایش کنم؟

هوش مصنوعی: من فرصتی نداشتم تا تو را ستایش کنم، چون تو آن‌قدر با کلام و eloquence هستی که اینجا، کلیم (موسی) هم از گفتن باز می‌ماند.

هوش مصنوعی: هیچ مدح و ستایشی به زیبایی تو نمی‌رسد؛ می‌خواهم پس از این، دعایم را به یاد تو صرف کنم و تمام کلامم را به ذکر تو اختصاص دهم.

هوش مصنوعی: به دور مرکز خاک، تا زمانی که آسمان در گردش است، مانند آینه‌ای که ماه را روشن می‌کند، به نور و روشنی ادامه بده.

هوش مصنوعی: حسود درعمق دلش به خاطر حسادت، در دل کسی که به عزای مرده‌ای نشسته، خوشحال است. او در این شرایط، به رنگ لباسش هم توجهی ندارد و خود را در حالتی غمگین و ناتوان می‌بیند.