هوش مصنوعی: هرگز از آسمان چیزی نخواهم خواست و آرزو ندارم، زیرا همچون گوهری با ارزش، آبروی خود را در دل دارم.

هوش مصنوعی: سرنوشت من به قدری پُر از شادی و خوشبختی است که مانند یک سبوی پر از شراب می‌شود، اگر چنانچه بر گردن خود فشار بیاورم.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانم از عشق او خالی بمانم. سرم را که از فکر او تهی نمی‌کنم، مانند کدو، فقط ظاهری دارم و باطنم پر از اوست.

هوش مصنوعی: در کنار دیوار بهشت خواهان هستم که اگر به من اجازه دهند، یک لحظه بار کدویم را بر دوش خود بگذارم.