هوش مصنوعی: بی تو، به خاطر غم و اندوهی که بر دل ما سنگینی می‌کرد، چهره‌مان غمگین و افسرده شده بود و در کنار اشک‌های حسرت، یاد و عشق تو را مانند گل در دل محفوظ داشتیم.

هوش مصنوعی: وقتی که از خودمان فاصله گرفتیم و به دنبال هدفی رفتیم، مانند حبابی بودیم که در گام اول در دامان منزل قرار داشتیم.

هوش مصنوعی: به یاد روزهایی که وقتی به سوی محبوب می‌رفتیم، چشممان به در بود و پاهایمان در گل فرو رفته بود و دل‌مان پر از احساس بود.

هوش مصنوعی: ما همیشه به دل خود توجه داشتیم و غافل از دنیا بودیم، در حالی که به نظر می‌رسید که این فلسفه‌دان عملاً درگیر افکاری بیهوده و بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: تا سحرگاه، به خاطر زیبایی ابرو و چهره او، به تماشای ماه نو بر روی ماه کامل نشسته بودیم.

هوش مصنوعی: سال‌ها در کوی تو، با چشمانی پر از اشک و مانند درخت سرو، در کنار جویبار، پا در گل و لای بودیم.

هوش مصنوعی: ما با زبان زخم‌های خود، از قربانیان صحبت می‌کنیم و در حالی که به ضربات قاتل می‌خندیم، گویی به یاد آن‌ها شهادت می‌دهیم.