هوش مصنوعی: من به او نزدیک هستم، اما از شرم خود را دور می‌پندارم. به او وصل شده‌ام، اما خود را بیگانه و رها احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: درونم پر از شور و شوق شده است، زیرا زیبایی او به قدری جذاب است که فشار آن را در قلبم حس می‌کنم، مانند دندان‌ زدن بر شوری که در دل دارم.

هوش مصنوعی: در دل من به خاطر تمام آرزوهایی که برای تو دارم، احساساتی شگفت‌انگیز وجود دارد که سینه‌ام را شبیه به شلوغی زنبورها کرده است.

هوش مصنوعی: چنان حالتی در چشم او وجود دارد که من را گیج و سرگردان می‌کند. به‌نظر می‌رسد او با ناز و خوشحالی به من نگاه می‌کند، در حالی که من از افکار و توهمات خود مست و غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر ضعیف بودن بدنم، از شدت درد و دوری از معشوق، طبع آرام و نرم او را هم به زور و خشم می‌بینم.

هوش مصنوعی: درد بدون درمان من چنان تأثیر گذاشته که هر بار به باغ نگاه می‌کنم، خندهٔ هر غنچه را زخم‌دار و آسیب‌دیده تصور می‌کنم.

هوش مصنوعی: اشک‌های زیبای او چنان دل‌انگیز و دردناک است که گویی رشته‌های زندگی را در صدای بلند طنبور احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: زخمی که از تیزی عشق خورده‌ام، مانند چراغی در کشکول گلین، روشنی بخش دل lonely من شده است.

هوش مصنوعی: من با دشمنان خود به خاطر روشنی قلبم، ادعای یکرنگی می‌کنم، چون شعله‌ای که از دودهٔ برق چراغی درخشان می‌سوزد و گویی محصولی هستم که از این آتش تولید شده‌ام.

هوش مصنوعی: مثل خشت که با فشار باده به دور پرتاب می‌شود، در شب از شدت شادی و سرور، سقف خانه‌ام از جای خود بلند شد و به آرامش رسید.

هوش مصنوعی: در دستانم جام امید است و در انتظار رسیدن به خواسته‌هام، اما به جای پر بودن از شراب، فقط لبهایم به آن نزدیک است.

هوش مصنوعی: تمام وجودم از شدت عشق و شوق، همچون آتش داغ شده است. در واقع، تنهایی‌ام به آن زیبایی و جلا است که همچون طاووس خود را نمایان می‌کند، ولی در دل ویرانی و خاموشی، شبیه به جغدی هستم.

هوش مصنوعی: هرگز از زمین نپرسید، زیرا زبانه‌ای بلند در دل سنگ وجود داشت؛ ای کاش دانه‌ام به صورت پنهان باقی می‌ماند.