هوش مصنوعی: ما از اینکه به زخم‌هایمان مرهم بزنند، راضی نیستیم و تنها بر زخم دل‌هایی که به خاطر تو سوزانده شده، دیگر نمی‌توانیم غصه بخوریم.

هوش مصنوعی: ما در دوران جوانی و شادابی مانند غنچه‌ای هستیم که از غم عشق بی‌خبر است. تا زمانی که دل‌مان را به عشق واقعی نسپاریم، نباید بخندیم.

هوش مصنوعی: ما هنگام دیدن دیگری به چهره‌ات می‌سوزیم و از آسیب چشم‌زخم دوری می‌جوئیم، مثل سپند که برای حفاظت از بدی‌ها استفاده می‌شود.

هوش مصنوعی: ما کسانی هستیم که همیشه با چشم باز به نظاره می‌نشینیم و از دایرهٔ گوش‌های شنوا، به زلف‌های خمیده و زیبای خود قید و بندی می‌زنیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر مشکلات و نداشتن موقعیت اجتماعی کم‌ارزش هستیم، در حالی که شانس و اقبال بیشتر از ما برخوردار است. ما انسان‌های عادی و خاکی هستیم که غم و اندوهی مانند غم یک درخت بلند و زیبا داریم.

هوش مصنوعی: متأسفانه، امروز شب نتوانستیم دل‌تنگی‌هایمان را با اشک‌های چشمانمان بیان کنیم و از این موضوع بسیار ناراحتیم.