هوش مصنوعی: به خاطر اینکه خیلی به چشمان تو نگاه کرده‌ام، چشمانم در حیرت است و نمی‌تواند درست ببیند. مثل پر نی که به خاطر صف مژگانم در هم ریخته است.

هوش مصنوعی: چی شد که وقتی بار گناه بر دوشم سنگینی می‌کند، هیچ چیز نمی‌تواند من را از احساس پشیمانی و عذاب وجدان رها کند؟

هوش مصنوعی: هیچ چیز نمی‌تواند مانع من شود؛ حتی دشواری و محدودیت‌ها، زیرا من همچون جوهری درخشان و پرتوان هستم.

هوش مصنوعی: عشق به قدری در ذهنم تاثیر گذاشته که گویی عیب و ایراد رسوایی را پشت سر می‌گذارد. در واقع، عشق مانند شیشه‌ای است که در آن زیبایی و آراستگی من را تحت پوشش قرار داده و باعث می‌شود که فراموشی و نسیان مرا در نظر دیگران پنهان کند.

هوش مصنوعی: از گریه مانند حبابی هستم که در حال پرسه‌زنی است؛ گاهی در شکل آب و گاهی در خاک پنهان می‌شوم.

هوش مصنوعی: چون که زیبایی و شیرینی چشمانش را می‌بینم، حس می‌کنم که چشمانم به لعل شیرین او چسبیده و شمع محفل همچون موی مژگانم درخشان و دل‌ربا است.

هوش مصنوعی: از سنگینی و ارزش معنوی و کیفیت درونی‌ام، بدنم به سختی و سنگینی می‌پیچد. چون به قدری در خود گوهر و ارزش دارم که همچون ابری از یاد رفته به نظر می‌آیم.

هوش مصنوعی: دل من به گفتگو و درد دل مشغول است و از زیبایی‌ها و لذایذ آن نمی‌توانم غافل شوم. جز احساس موجی از شراب، چیز دیگری نمی‌توانم درک کنم که به عمق جان من بپیوندد.