هوش مصنوعی: من از لذت‌های دنیوی دست کشیده‌ام، مانند کودکانی که از گل‌ها شهد و زیبایی را می‌مکند و به آرامش دل می‌رسند.

هوش مصنوعی: من آنقدر در غم و اندوهم پنهان نیستم که از غبار آن، رنگ و روی من زرد و پریده شده و غبار بر در و دیوار زندگی‌ام نشسته است.

هوش مصنوعی: دیروز از قید و بندها رها بودم و نیازی به لباس‌های ظاهری نداشتم، زیرا برای من، همان حالتی که در آن هستم کافی است و به نوعی از خودم جدا شدم.

هوش مصنوعی: من مانند یک صدف شدم که یک گوشش کر شده است، چرا که از شدت شنیدن از دیگران، دیگر نمی‌توانم صدای آن‌ها را بشنوم.

هوش مصنوعی: ای خیال! دستم را از یقه‌ام جدا نکن! من مثل گلی هستم که با وجود اینکه دستانم را از جیبم بیرون آورده‌ام، هنوز یکی هستم.

هوش مصنوعی: هرگز فراموش نکن که من چقدر برایت مهم هستم؛ چون از دل و جان خواهم ناله کرد و اشک‌هایم به خاطر تو سرازیر شده است.