هوش مصنوعی: جز سرمست‌کردن و به فکر عقل و خرد نیندیشیدن، من هیچ نمی‌دانم. خم میخانه را نمی‌توانم کمتر از تعالیم افلاطون ارزشمند بدانم.

هوش مصنوعی: ای سرو، تو با قامت زیبا و دلربایت، چقدر از همسری با تو سخن می‌گویی! من نمی‌توانم قد تو را با هیچ چیزی هماهنگ و موزون بشمارم.

هوش مصنوعی: از کنار دل من هر قطره عاطفه‌ام شور و حرارت خاصی دارد و اشک چشم‌های ترم را به اندازه‌ای بزرگ و پرآب می‌بینم که کمتر از جیحون نیست.

هوش مصنوعی: به خاطر سرگشتگی زیادی که دارم و شرایط آوارگی که در آن هستم، خود را کم از مجنون نمی‌بینم، اگر هم از او بهتر نباشم.

هوش مصنوعی: لباس دلم را به رنگ غم تن کرده‌ام، چرا که بدون دیدن چهره محبوبم، هیچ‌‌یک از گل‌های این باغ برایم قابل تحمل نیست. اگر هر غنچه‌ٔ گلی را به عنوان یادآور دلی پر از درد و اندوه نشناسم، خود را حرام‌زاده می‌دانم.