هوش مصنوعی: آتش حسرت من به حدی زیاد است که باغی بی آب و باران به نظر می‌رسد؛ حتی برگ گل هم به سنگ سختی شبیه می‌شود و شبنم دیگر وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به موفقیت و خوشبختی می‌رسد، نگاهی عمیق به زمین دارد، مانند نور مهتاب و خورشید که دیدگان مردم را روشنی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در دنیای بندگی، زیبایی و شیرینی به اندازه‌ی شاخه‌ی گل وجود دارد. گردن کسی که در مقابل حوادث تسلیم و راضی‌ست، به خاطر این تسلیم، خم شده است.

هوش مصنوعی: هرچقدر آرزوها و خواسته‌ها بیشتر می‌شوند، به همان اندازه هم بار سنگین‌تری را به دوش فرد می‌آورند. وقتی این آرزوها و خواسته‌ها به یکدیگر می‌پیوندند، نگرانی و غم نیز به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگرچه اشک‌ها و دلتنگی‌های عاشقان به اندازهٔ الماس ارزشمندند، اما همین درد و رنج می‌تواند تسکین‌دهندهٔ زخم‌های دل آنها باشد.

هوش مصنوعی: اگر تو بتوانی با دشمنی که بر تو آسیب می‌زند، به خوبی رفتار کنی و آداب و ادب را رعایت کنی، بر حسن و نیکویی تو افزوده می‌شود به اندازه‌ای که از او کاسته می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر آرزویی که با اشتیاق و امیدوارانه در پی آن هستیم، به خطر بیفتد و دچار آشفتگی شود، نتیجه‌ای جز پریشانی برای ما نخواهد داشت. این نشان می‌دهد که اگر تکیه‌گاه و بنیاد آن آرزو محکم نباشد، نمی‌توان به ثمر رسید و در نهایت دچار ناامیدی خواهیم شد.

هوش مصنوعی: عاشقان با دیدن لبخند زیبا و شفاف او، به رنگ و بوی دلنشینی دست می‌یابند که آن‌ها را به باغ امیدی سرسبز و شاداب می‌برد.