هوش مصنوعی: با همه وجودم مرا به شدت غمگین کردند، در حالی که تو مانند شاخه‌ای از گل همیشه شاد و خندان به نظر می‌رسی.

هوش مصنوعی: شیرینی لب‌هایت باعث شده تا از آب زندگی، نقل‌ها و داستان‌هایی بسازند و دندان‌های تو را از عصاره روح و جانت خلق کرده‌اند.

هوش مصنوعی: زیبایی شوخی و خوشمزگی آن باعث شده که عالم و هستی با نور خودش روشن شود، اما در عین حال این زیبایی در پس پرده‌ای پنهان باقی مانده است.

هوش مصنوعی: عطر گل و رنگ یاقوت و خمیر صبح را جمع کردند و آن را به شکل یک سیب زیبا در آوردند.

هوش مصنوعی: افرادی که از ابتدا در برابر دشمنان گریه کرده‌اند، مانند صحرا که با رسیدن به لباس آخر (زمان پایانی) به دامان می‌آورد، نشان‌دهنده‌ی ناتوانی یا ناامیدی‌شان هستند.

هوش مصنوعی: موج‌های رنگی سنبل و طوفان‌های عطری مشک همگی جمع شدند و زلفی پریشان و غیرقابل کنترل را به وجود آوردند.

هوش مصنوعی: روزی که عشق در آغوشم جا گرفت، لباسی از دیوانگی به من بخشید و در دل بیابان، دنیای وسیعی برایم خلق کرد.

هوش مصنوعی: موهای سیاه و زلف‌های طلایی با هم ارتباطی برقرار کردند و باعث شدند که دل ما درهم برهم و نگران شود.