جویای تبریزیشمارهٔ ۶۹۱
قهقهه خنده مرا در غم او ناله بود
جام سرشار به لب ساغر تبخاله بود
نه همین اشک به چشمم شده چون آینه خشک
آه در دل گره از بیم تو چون لاله بود
دل که در حلقهٔ سرگشتگی آمد به کمند
مرکز دایرهٔ شعلهٔ جواله بود
کی رسد بی مدد عشق به جایی فریاد
تپش سینه و دل باد و پر ناله بود
همچو طاؤس که جویا دمش افزوده به حسن
زینت سرمهٔ آن چشم زدنباله بود
اطلاعات
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: چکامه
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
قهقهه خنده مرا در غم او ناله بود
جام سرشار به لب ساغر تبخاله بود
هوش مصنوعی: خندهی من در میان اندوه او مانند نالهای بود و جام پر از شراب در دستم، نشانهای از بیقراری من بود.
نه همین اشک به چشمم شده چون آینه خشک
آه در دل گره از بیم تو چون لاله بود
هوش مصنوعی: اشک در چشمانم مانند آینهای خشک شده است و آهی که در دل دارم، به خاطر نگرانی از تو، به مانند گل لالهای گره خورده است.
دل که در حلقهٔ سرگشتگی آمد به کمند
مرکز دایرهٔ شعلهٔ جواله بود
هوش مصنوعی: دل وقتی درگیر افکار و احساسات سرگردان میشود، به مانند دایرهای میافتد که در مرکز آن آتش شعلهور است.
کی رسد بی مدد عشق به جایی فریاد
تپش سینه و دل باد و پر ناله بود
هوش مصنوعی: تا وقتی که عشق به کمک نیاید، هیچکس به جایی نمیرسد؛ صدای تپش قلب و دل، فقط وزش باد و سر و صدای نالههاست.
همچو طاؤس که جویا دمش افزوده به حسن
زینت سرمهٔ آن چشم زدنباله بود
هوش مصنوعی: مثل طاووسی که برای زیباتر شدن، به دم خود تزییناتی میافزاید، این شخص نیز به جلب توجه و زیبایی چهرهاش اهمیت میدهد.