هوش مصنوعی: حسرت و درد دل ما به اندازه‌ای است که به شکل یک شراب قرمز در آمده و رنگ آن به دور لیوان ما جاری است.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که ما به رغم تلاش‌هایمان و امید به بلند پروازی، در نهایت به خاک برمی‌گردیم و ناتوانی‌امان در مواجهه با سرنوشت و تقدیر را نشان می‌دهد. این نشان‌دهنده انسانی است که با وجود قدرت و اراده، در برابر دیوانگی و چالش‌های بزرگ، به ضعف و عجز خود واقف است.

هوش مصنوعی: با اشتیاق به درون خودم نگریستم و دیدم که قلبم پر از اضطراب است.

هوش مصنوعی: نامه‌ام نیازی به پوشش ندارد؛ چون رنگ ما به رنگ کبوتر ماست.

هوش مصنوعی: نگاه ما بوی گل را دارد، چون در ذهن ما تنها یاد تو و زیبایی‌ات است.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر اینکه گرد و غبار دارد، نیست بلکه کدورت دل ماست که آن را چنین می‌بیند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چشمانت مانند ابرهای باران‌زای اشک، دل ما را غمگین می‌کند و خون جگر ما را می‌سوزاند، ما به تو فکر می‌کنیم.

هوش مصنوعی: منظور از این بیت این است که ما به قدری در احساسات و دردهای خود غرق هستیم که به نظر می‌رسد این احساسات در همه‌ی جهان تاثیرگذار است، اما آیا قدرت و زیبایی زندگی و طبیعت می‌تواند به اندازه‌ی عمق وجود ما باشد؟

هوش مصنوعی: به آسمان و زمین اشاره نکنید، بلکه بگویید که آنچه مهم است، شفافیت مینا و درد ساغر ماست.