هوش مصنوعی: خودآزاری و یادآوری رنج‌های گذشته، به من آزار می‌دهد. بی‌توجهی به زخم‌ها و دردها، مانند سوزن خالی است که نمی‌تواند به درمان زخم‌ها کمک کند.

هوش مصنوعی: من با نخی از آه، پارچه‌ای از شعله‌های نرم می‌بافم، و می‌توان از نوع کارهایم حال و روزم را فهمید.

هوش مصنوعی: بسیاری از احساسات و افکار در دل ما جمع شده و به واسطه اشک، به چشمان‌مان می‌رسند. این احساسات و اندیشه‌ها همچون دیواری بین ما و دیگران قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: هر چقدر که امید و آرزوهای بی‌پایه و بی‌مورد طولانی‌تر شود، زحمت و رنج مردم بیشتر خواهد شد. در حقیقت، پیچیدگی و دشواری مشکلات نیز بر این آزار می‌افزاید.

هوش مصنوعی: وقتی که با دقت و شدت بر تارهای طنبور ضربه می‌زنی، به جای نغمه و آهنگ، از آن خون می‌ریزد؛ گویی این کار درد و رنج را به یدک می‌کشد.

هوش مصنوعی: با افراد بزرگ مشورت کن، زیرا حتی دل‌های کوچک نیز می‌توانند با هر بچه‌ای که در کنارشان است، به زبانی مشترک صحبت کنند.