هوش مصنوعی: محل زندگی من آنجایی است که دوستان و آشنایانم هستند. هر کجا که به تنهایی سفر کنم، برای من یادآور وطن است.

هوش مصنوعی: آرزوی ملاقات تو آن‌قدر در وجودم سنگینی می‌کند که هر شب که در انتظار وصالت هستم، به هر نگاه کردن به تو، نفس کشیدن می‌ماند.

هوش مصنوعی: چرا دل من از تلخی درد او بی‌بهره است در حالی که مانند غنچه، از سر تا پا بر روی خودم احساس حسرت می‌کنم؟

هوش مصنوعی: من آن‌قدر غمگین و خالی از خود هستم که احساس می‌کنم تمام وجودم تا ترک‌های پیراهنم مثل حبابی است که در حال متلاشی‌شدن است.