هوش مصنوعی: از خواب غفلت و مستی، نمی‌دانم که گل و باغ کجاست. نمی‌دانم چطور شده که لباس و دامن من کجاست و به کجا رفته‌اند.

هوش مصنوعی: تصویری شگفت‌انگیز از رنگ و خیال به وجود آمده است، گویی که زیبایی بی‌نظیر آن مانند سفیدی چشم من نشان از وضوح و روشنی دارد. اما کجاست آن جا که چنین تجلی‌های زیبایی به وضوح دیده می‌شود؟

هوش مصنوعی: درد من شبیه آفتی است که بر ایوب نازل شد و به دنبال جرعه‌ای از شفای دردمندانه‌ام. همچنین، به یاد تلخی‌های یعقوب در غم دوری محبوبش می‌افتم و دلم هوای بوی پیراهن او را می‌کند.

هوش مصنوعی: من در مسیر جستجوی معنی و مقصد زندگی‌ام، به دنبال شناخت خود و روح‌ام هستم، اما دقیقا نمی‌دانم وجودم کجاست.