هوش مصنوعی: شمع شبستان به من یاد داده که چگونه بسوزم، و گل هم از چهره تو یاد گرفته که چطور درخشش داشته باشد.

هوش مصنوعی: در هوای تو، حس سبکی و راحتی دارم، انگار که بوی گلی مرا به آسمان می‌برد. دل ما، حتی در سرزمین خودمان، به غم غریبی عادت کرده است.

هوش مصنوعی: بر روی زمین، جام پر از شراب را در دست گرفته و در حال غلتیدن هستم. من که مست و بی‌خود شده‌ام، این رفتار را از چمن یاد گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: ایستادن سرو در برابر تو بی‌فایده نیست، زیرا تو به او آموخته‌ای که چگونه دامن خود را به میان بزند.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه جهان ساخته شود، ما به صورت بی‌هدف و بدون شکل در حال گردش بودیم. آسمان هم از من چیزهایی آموخته است که بی‌فایده بوده‌اند.

هوش مصنوعی: بدون هیچ زحمتی و به سادگی، صائب جویا نشان می‌دهد که طوطی از تو سخن گفتن را یاد گرفته است، به طوری که توانسته است به شکل طبیعی و شیرین حرف بزند.