هوش مصنوعی: دل به چیزی جز شراب و حالت نزارش مشغول نیست و برای حل مشکلش تنها همین آتش درونش است که به جانش افتاده.

هوش مصنوعی: وقتی به چهرهٔ زیبانگاران فکر می‌کنم، قلبم همچون شیشهٔ شراب آتش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به زیبایی و درخشش ماه دست نیافته باشد، از شرم و ننگی که بر دوش دارد، مانند ظرفی شکسته از عرش آسمان به زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به حالتی از شگفتی و شوق اشاره دارد که باعث شده است زبانش از بیان احساساتش ناتوان باشد. او نور چهره محبوبش را با نور صبحگاهی مقایسه می‌کند و می‌گوید که مانند شمعی که در صبح روشن می‌شود، زیبایی و درخشش آن چهره او را مبهوت و گنگ کرده است.

هوش مصنوعی: دود به مانند سایه‌ای از دنبال او حرکت می‌کند، همچون آهویی که در اثر تیر کمان ابرو به زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: اگر با لطف و محبت از زمین برداشته شود، نخل بهشتی به وجود می‌آید که سایه‌اش برآمده از قد سروی است که در حال افتادن است.

هوش مصنوعی: تیر عشق او چنان دردناک است که هرگاه نشانی از او پیدا کنم، مانند شمعی می‌سوزم و آتش در وجودم شعله‌ور می‌شود.