هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و جذابیت دو گل اشاره دارد. نرگس که به خاطر چشمانش مورد ستایش قرار می‌گیرد و سرو که به دلیل قامت بلندش از نخل الهام می‌گیرد. اینجا نوعی توصیف از زیبایی‌های طبیعی و ارتباط آن‌ها با یکدیگر وجود دارد. نرگس و سرو هرکدام به طریقی خاص، نماد زیبایی و شکوه هستند.

هوش مصنوعی: عشق من در دل به شدت وجود دارد و در عین حال، مانند رگ گل، جریانش در ساغر، آرامش را برایم به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: مدتی، مثل ماه نو که از غم دل خود در خود فرو رفته، هر کسی که توانسته از آسمان با تلاش بسیار لقمه‌ای نان به دست آورد.

هوش مصنوعی: چشم‌های او از شگفتی در حالتی مسحورکننده قرار گرفت و نتوانستند تو را تماشا کنند تا زمانی که چشم‌هایش مانند بادام به شکل گرفت.

هوش مصنوعی: گل زیبایی و رنگی دارد و می، سرخوشی و حال خوبی را به ارمغان می‌آورد. مینا یا ظرف شراب از لب او پر می‌شود و هر کس بر اساس قابلیت و لیاقتش از این خوشی بهره می‌برد.

هوش مصنوعی: هر یک از ساکنان باغ، به پاس زحمات خود،هدیه‌ای دریافت کردند؛ یکی غنچه‌ای زیبا، دیگری گل‌های رنگی، فردی نرگس را برگزید و دیگری سرو بلندی یافت.

هوش مصنوعی: کوه همچون یک موجود محترم و با وقار، هنگامی که سایه‌اش را بر دریا می‌افکند، آرامشی را به وجود می‌آورد که جوهر یا ویژگی‌های آینه‌ای موج‌ها از این آرامش نشأت می‌گیرد.