هوش مصنوعی: به یاد روزهایی می‌افتم که شادی و شوق دل من به اوج خود رسیده بود و در کنار آن، مشکلات و چالش‌های زیادی وجود داشت که همگی فریاد می‌زدند.

هوش مصنوعی: من از شدت بی‌تابی و اضطراب، شعری نوشتم که مانند سیلی پرانرژی و استادانه بود. دل من به خاطر این احساسات، به تپش افتاده بود.

هوش مصنوعی: چهره او به قدری زیباست که شب را بر دل‌های ما نقش می‌زند، و گویی چشمان تو با قلمی هنرمندانه همچون بهزاد، زیبایی‌ها را ترسیم می‌کنند.

هوش مصنوعی: زخم‌های سینه‌اش التیام نیافتند، چرا که هر کسی که همچون گل لاله در دلش داغی مادری به دنیا آمده داشت، نمی‌توانست به او کمک کند.

هوش مصنوعی: مانند یک موسیقی‌دان که تا صبح هر شب در جستجوی غم خود است، در دل اندوهش فریاد می‌زد و درد و رنجش را یکی‌یکی از جانش جدا می‌کرد.