هوش مصنوعی: تا زمانی که پای خم آرامگاه ما را نگرفته است، کوه بدخشان به عنوان پناهگاه ما قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: دل ما به دلیل سنگینی غم و حزن بسیار، مانند وزنه‌ای بر پاهایمان افتاده است و این سنگینی به سبب درد و آهی است که از ما برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که دل از درد و عشق نسوزد و تحول پیدا نکند، همچون گل لاله‌ای که داغ شده است، درخت سرسبز و باطراوتی مثل سرو نمی‌تواند رشد کند.

هوش مصنوعی: چشمان ما در رنگ گیسوان تو غرق شده است، گویی که رشته‌ای از یاقوت در آن جاری است.

هوش مصنوعی: غمگینی سنگین است و همچون لنگر، سنگینی نگاه ابروی تو را به دوش می‌کشد. کسی نمی‌تواند از چنگال بی‌رحم سپاهی که با چشمان تو فرا می‌رسد، جان سالم به در ببرد.

هوش مصنوعی: از دل، درد و رنجی که احساس می‌کنم، به سرقت رفته و در اشک‌هایم پنهان شده‌اند؛ مانند حبابی که در آب می‌آید. آه من نیز چنین حالتی دارد.

هوش مصنوعی: چقدر منتظر دیدن تو هستم که مثل شعله شمع بر لبه مژه‌ام به جنب و جست و خیز افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و رموز عشق اشاره دارد. شاعر از معشوقه‌اش می‌خواهد که با کنار گذاشتن پوشش خود، به او نزدیک شود. او همچنین بیان می‌کند که نقاب صورت معشوق می‌تواند مانع از دیدن زیبایی‌اش شود و نگاه عاشقانه‌اش شرم‌ساری است که به خاطر زیبایی معشوق احساس می‌کند. در واقع، این شعر به عواطف عمیق و پیچیدگی‌های عشق پرداخته و خواسته‌های عاشق را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: در جمع شگفتی‌های او، مانند پیامی از کنگ، از حال دل ما خبر بده. نگاه ما را فراموش نکن.