هوش مصنوعی: ما یک سینه‌ای داریم که پر از درد و زخم‌های عمیق است، مانند قفسی که پر از آسیب‌هاست. ناله‌های ما شبیه به صداهای مایوس‌کننده‌ای است که از زخم‌های عمیق ما برمی‌خیزد، همچون صدای زنگی که به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: عاشق نمی‌تواند در مورد رازهای عشق صحبت کند؛ جرا که زخم دل او هنوز باز است و تنها با نفس خود به حیاتش ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: در نهایت، با نگاهی به هر دو دنیا، برای خودمان گوشه‌ای ایجاد کردیم که در آن چشمی با خطی تیره و زیبا داریم و این ما را وسوسه‌انگیز کرده است.

هوش مصنوعی: ما عشق پرشور را به وجود ناتوان خود پیوند داده‌ایم و در دل‌مان آتش را از صد نیسرای عشق گنجانده‌ایم.

هوش مصنوعی: زندگی ما پر از مشکلات و سختی‌هاست، مانند حبابی که در قفس محبوس شده باشد. تا زمانی که نفس می‌کشیم، باید از این وضعیت آگاه باشیم و به دنبال راهی برای رهایی باشیم.