هوش مصنوعی: عشق همیشه در حال گفتگو است و قدرت من را تحت تأثیر قرار داده، مانند شمعی که در حال ذوب شدن است.

هوش مصنوعی: در فشار و سختی بدن خود، فریادهایم را مانند یک پرنده‌ای که از قفس می‌خواهد پرواز کند، آزاد می‌کنم و این سر و صدای درونم همچون استخوان‌هایم را می‌شکند.

هوش مصنوعی: از تیرگی نگاه او، تنها چیزی که بر جای می‌ماند، استخوان و پوست من است؛ همانند یک کمان که در خود حالت کشیدگی را دارد.

هوش مصنوعی: من از اثرات محبت محافظت شده‌ام که همچون آب روان بر پای سرو محبوب پایین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: چه زمانی باید همچنان به رنج و درد ناشی از آشنایی با دل‌های سنگی ادامه دهم، در حالی که عشق من همچنان تحت آزمایش و سنجش قرار دارد؟

هوش مصنوعی: او سراسر فکر و اندیشه است، اما خیال موی کمرش از دل و جان من می‌برد.

هوش مصنوعی: دل من پر از درد و غم است و اشک تلخی که بر روی صورتم می‌ریزد، نشانه‌ای از جستجوی بی‌پایان من برای توست. در این مسیر، حتی آب و نان نیز برایم بی‌مقدار شده‌اند.

هوش مصنوعی: در مورد زیبایی آن غزل از صائب پرس و جو می‌کنم، اما زبان من مثل غنچه نمی‌تواند به خوبی آن را بیان کند.