هوش مصنوعی: کیست که ناله‌های دردناک ما را بشنود؟ صدای زاری ما به مانند سرمه‌ای شده است که از دل پاره پاره ما می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر مانند غنچه‌ای از زیبایی و شکوه پر از غم دل شویم، آن‌گاه گل خاموشی، رنگی از احساسات ما خواهد گرفت و از لب‌های‌مان نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: ما در حالی که ناپایدار و با تردید در مسیر عشق تو قدم می‌زنیم، به شدت تحت تأثیر احساسات و مشکلات خود هستیم. تنها تو می‌توانی به حالات ما پی ببری و با رفتار خود به ما شکلی دهی.

هوش مصنوعی: گفت‌وگوهای ما مانند اسیرانی است که جز درد و رنج چیزی ندارند. ناله‌هایمان مانند صدای نی از کلام‌مان جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: از تصور او، خانه‌ام به جستجوی زیبایی دچار پریشانی شده و حیرت از دیدار او، تصویر دیوار ما را تغییر داده است.