هوش مصنوعی: ای حکیم، چه ناز داری از فرط دانایی‌ات! که حتی حقیقت هم از دست عقل تو نمی‌تواند به نقل درآید.

هوش مصنوعی: تو در مرکز هستی و حق در همه جا حضور دارد، ای عمو، مانند علی که همیشه با من است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگر کسی به مصنوع یا ساخته‌های دست بشر (خود) وابسته شود، به طور طبیعی نمی‌تواند به درک عمیق و صحیحی از آنچه که وجود دارد برسد. پس برای درک درست و عمیق، لازم است که از وابستگی به چیزهای سطحی و مصنوعی پرهیز کند و به شناخت حقیقی و اصولی برسد.

هوش مصنوعی: هر چیزی را که می‌خوانی، در واقع خود تو هستی، زیرا وقتی به صفتی اشاره می‌شود، دوگانگی از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که شما توحید را به گونه‌ای تصور می‌کنی که در واقع شناخت درستی از آن نداری و به جای آگاهی، در جهل باقی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: آیا می‌توان گفت که ابوذر بویی از علم و دانش و سلمان آشنایی با علوم زبان و منطق داشته‌اند؟

هوش مصنوعی: جذب حقیقت تنها به موفقیت بستگی دارد و نه به مداومت در یادآوری یا کنترل نفس.

هوش مصنوعی: اگر حقیقت را می‌خواهی، از چیزهای غیر الهی عبور کن؛ زیرا پیدا کردن خداوند فراتر از مکان‌های مقدس مثل کعبه یا بتکده‌هاست.

هوش مصنوعی: شنیدم که از نصاری (مسیحیان) خبر بدی رسید و از صلیب و کلیسا چیزی پنهان نماند.

هوش مصنوعی: سال‌ها بود که کسی می‌گفت، خاکِ راهِ راهب از جان او جدا شده است.

هوش مصنوعی: اما زمانی که به خوشبختی و همدلی دست پیدا کرد، حسین راهنمای مسیر عراق شد.

هوش مصنوعی: او از شهادت و آواهای مذهبی سخن می‌گوید و در حالی که به بندگی و تقدس اشاره می‌کند، مقایسه‌ای بین صداهای مختلف می‌کند؛ یکی از آن‌ها صدای تکبیر و دیگری صدای ناقوس است. این بیان، نماد تضادهای موجود در دین‌ها و باورهاست.

هوش مصنوعی: از زنجیرهای سخت و قفل‌های محکم رهایی پیدا کرد و دیگر در بند نوجوانان و بهشت نیست.

هوش مصنوعی: مردی با صداقت و محبت، مادرش را به کربلا برد تا از او پیروی کند.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح روز عاشورا فرا رسید، از آسمان چیزی عجیب و ناشناخته نمایان شد.

هوش مصنوعی: دید که به خاطر ستم و کینه‌توزی سپاهیان، یاران کشته شده و کودکان در تشنگی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: در یک سمت، شلوغی و هیجان زیادی در حرم وجود دارد و در سمت دیگر، سلطانی بدون سپاه و یارانش به تماشا نشسته است.

هوش مصنوعی: مادرش گفت: ای وهب، تو مدت زیادی است که معطل مانده‌ای، برخیز و از این سامان خارج شو و به نبرد برو.

هوش مصنوعی: من از این که در دل خود جا داشتن کسی باعث شود که شرمنده روی فاطمه شوم، نگرانم.

هوش مصنوعی: از جوانمردی و فداکاری این زن سالخورده بشنو؛ او بر روی این روباه‌ها مانند شیرزن می‌جنگد.

هوش مصنوعی: وقتی وهب به سخنان مادرش توجه کرد، به دنبال دستور او رفت و برای جنگ آماده شد.

هوش مصنوعی: عروس جوان وقتی متوجه شد که باید برای مبارزه آماده شود، با نگرانی به دامانش چنگ زد و اشکش ریخت.

هوش مصنوعی: گفت: ای شوریده حال، به حال من رحم کن که در این غربت و تنهايیم به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: من هنوز به وصالت نرسیده‌ام و نتوانسته‌ام گره‌های عشق و زیبایی‌ات را باز کنم.

هوش مصنوعی: در این سرزمین که دین و آیین کسی را نمی‌شناسند، چگونه می‌توانی جفت و همسر خود را برگزینی؟

هوش مصنوعی: با او گفت: ای عروس ناموفق، از این جدایی نمی‌توان به اتحاد و نزدیکی رسید.

هوش مصنوعی: پیوند ما در بهشت برقرار شد، زیرا وصال در بهشت بهتر از وصال در این دنیاست.

هوش مصنوعی: لباس دامادی من به کفن تبدیل شده و از دنیای شادی به دنیای مرگ رفته‌ام.

هوش مصنوعی: ابروی زیبای تو چنان تیز و برنده است که نمی‌دانم چگونه می‌تواند سرم را بزند در حالی که سرم به سمت تیغی آهنی می‌جهد.

هوش مصنوعی: چشم‌هایت مانند تیرهای زیبا و سحرآمیز، دل مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد و این برای من بهتر از آن است که از تیرهای کینه و ناراحتی، دل‌سوخته شده باشم.

هوش مصنوعی: شوق و نوازش سر و دل تو آن‌قدر در ذهنم و قلبم هست که انگار بر روی بالین تو خوابیده‌ام و این احساس از عشق به سنان به سراغم آمده است.

هوش مصنوعی: دوری از چهره زیبای تو برایم محبوب‌تر است، زیرا چهره‌ام مانند گل سرخ است که از خون سرخ‌تر و زیباتر است.

هوش مصنوعی: او به سوی پادشاه رفت و درخواست اجازه برای جهاد کرد. شاه به او گفت: ای سرو باغ رشاد (نماد زیبایی و استقامت).

هوش مصنوعی: تو مسلمان هستی و میهمان من، در سایه‌ی عهد و پیمانی که بین ماست، از من حفاظت می‌شوی.

هوش مصنوعی: میهمان تازه‌وارد و کسی که تازه به اسلام گرویده است، وای بر ما! هیچ‌کس به او پناه نمی‌دهد تا از خطرات و حملات در امان بماند.

هوش مصنوعی: ای اسلام، تو مبتکر نیستی، بلکه مهمانی و ضیافت را وجود تو اختراع کرده است.

هوش مصنوعی: تو که خودت هم مهمان خدا هستی و هم پایه‌گذار دین، چرا در میدان نبرد دشمنانِ خدا قرار گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: سپس خاک جاده‌ی پادشاه را بوسید و به میدان جنگ رفت و همچون طبل به صدا درآمد.

هوش مصنوعی: ای فرمانده سپاه، اگر نسب من را که فرزند عبدالله هستم و نامم وهب است نمی‌دانی، بدان که من از کجا آمده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر ضربه من کوه البرز را مسطح کند، برق تیغ من می‌تواند چرخ را بسوزاند.

هوش مصنوعی: تاب و کشش نیروی من در قاف وجود ندارد و چهره‌ی من به قدری قوی است که زمین را به هم نمی‌زند.

هوش مصنوعی: از آن گره‌ای که می‌زد، جانش را می‌کشت و دور می‌انداخت و از عروسش ناله‌ای می‌کرد که به سوی او بازگردد.

هوش مصنوعی: مادرش می‌گفت که گذشتن از عروس را فراموش کنید، چون نگرانم که او شما را در آخر فریب دهد.

هوش مصنوعی: ناگهان دو دست او از بدنش جدا شد و مادران به خاطر کمک به او در جنگ، به او یاری رساندند.

هوش مصنوعی: در دوزخ، چند نفر را که با عمود خیمه در دست داشتند، به خیمه‌ای فراخواندند.

هوش مصنوعی: شاه به زن شجاع گفت که به خانه برگرد، چرا که جنگیدن از عهده‌ی زنان برنمی‌آید.

هوش مصنوعی: پس از مرگ وهب، زن در بلا و سردرگمی قرار گرفت و به شوهرش بازنگشت.

هوش مصنوعی: خون از چهره‌اش پاک می‌شد، زیرا به ناگاه و بدون هشدار، شمر او را به هلاکت رساند.

هوش مصنوعی: این بیت به ما می‌گوید که نخستین زنی که بر اساس شدیدترین ناملایمات و مشکلات دینی و اجتماعی به شهادت رسید، زنی از نسل امام است که به‌سوی بهشت و آرامش ابدی نائل شد.

هوش مصنوعی: دیگری از کسانی که در موضوعات مختلف آگاهی دارند، می‌گوید که وقتی وهب به میدان نبرد رفت و با دشمنان جنگید، چه وقایعی رخ داد.

هوش مصنوعی: او را زنده گرفتند و مانند شیری به نزد ابن سعد بردند و به او گفتند: ای دلیر!

هوش مصنوعی: در نگاه دشمن، ما را ضعیف و ناتوان می‌بیند، اما خود را انسانی با توانایی و قدرت می‌شناسد.

هوش مصنوعی: سپس سر او را بریدند و آن را از او جدا کردند، و مادرش هم دوباره به سمت لشکر پرتاب کرد.

هوش مصنوعی: آنقدر به سمت آن‌ها حمله کرد که یکی از افراد لشکرش به قتل رسید.

هوش مصنوعی: او گفت: آن شخص که برای دوست خود فدای جان شده و به او عشق ورزیده، بر خود زحمت و بار سنگین نهاد، اما این کار برای ما ننگ و عیب شده است.

هوش مصنوعی: این شخص که به او موهبت داده شده است، اگر در حق تو بد عمل کرده، بر او نیکو خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی روح و ذوق خویش را در نظم و ترتیب قرار داد، مانند جیحون (رود بزرگ) می‌شود و به همین شکل، عرش آسمانی را مانند یک مجلس و مهمانی برای خود تدارک می‌بیند.